L'apprendista poeta - Ornella Vanoni

Ricordo un bambino un po' malandrino

Un piccolo coso, vivace e curioso

Nove anni aveva, ma dieci diceva

Giocava a pallone da vero campione

Un’ala solista un poco egoista

E questo perché giocava per sé

I suoi occhi verdi spiavano attenti

Le dive del cine, le prime bambine

Aveva nel cuore le prime parole

Che lui non sapeva volessero dire amore

Correva sul molo per stare da solo

Voleva esplorare il fondo del mare

Cercava più in là, nell’immensità

Saltava all’oscuro il fosso ed il muro

Cadendo giù esatto al modo di un gatto

E senza saperlo amava sul serio

Amava una zia con vera pazzia

E le cuginette con le gonne strette

Amava le artiste delle cineriviste

Con santa passione amava le donne

Per questo compone la prima canzone

E quello che vuole lo mette in parole

E in ogni poesia c'è malinconia

La vita segreta, che un giorno, poeta, si ricorderà

Кішкентай алаяқ бала есімде

Кішкене нәрсе, жанды және қызықты

Ол тоғыз болды, бірақ ол он деп айтты

Ол нағыз чемпион сияқты футбол ойнады

Аздап өзімшіл жеке қанат

Бұл оның өзі үшін ойнағаны үшін болды

Оның жасыл көздері мұқият қарап тұрды

Кинотеатрдың дивалары, алғашқы қыздар

Оның жүрегінде алғашқы сөздер болды

Ол олардың махаббат білдіретінін білмеді

Ол жалғыз қалу үшін айлаққа жүгірді

Ол теңіз түбін зерттегісі келді

Ол алысқа, шексіздікке қарады

Қараңғыда арық пен қабырғадан секіріп өтті

Дәл мысық сияқты құлау

Және оны білмей, оны шынымен жақсы көрді

Ол нағашы апаны нағыз ессіз жақсы көрді

Ал юбкалары бар кішкентай немере ағалары

Ол кинерикист суретшілерді жақсы көретін

Қасиетті құмарлықпен ол әйелдерді жақсы көрді

Сол үшін ол бірінші ән шығарады

Ал қалағанын сөзбен жеткізеді

Ал әрбір өлеңінде мұң бар

Күндердің күнінде ақын, есіне алатын сырлы өмір