Tränenpalast - Mantus

Ich lausche der Nacht und höre stille Gesänge

Dann stehe ich auf und stürze mich in die Menge

Am Rande der Stadt, dort werfen Kinder mit Steinen

Gedanken in mir, die völlig sinnlos erscheinen

Wer traut sich die Welt, der wird sich selbst verletzen

Nicht anders als sich nackt in die Kälte zu setzen

Ich schließe mich ein, versuch mich nicht zu bewegen

Und Leere erfüllt den Raum

Ich hab die Erde gefühlt, ich hab die Menschen gesehen

Und alle Trauer und Wut, sie wollte nicht mehr vergehen

Ich starre in mich hinein und trage all diese Last

Bis in die Tiefe der Zeit, in meinem Tränenpalast

Gedanken, die kommen, sind weder gute noch schlechte

Sie reißen mich fort in tief neurotische Nächte

Ich rede mit dir in ganz poetischen Worten

Dann schrei ich Parolen an bevölkerten Orten

Am Ende der Zeit wird die Erinnerung siegen

Und außer der Angst ist nur das Leben geblieben

Es blutet in mir, ich grabe stumm in den Resten

Gebete an Gott, die bald den Himmel verpesten

Түнді тыңдаймын, үнсіз ән естимін

Сосын орнымнан тұрып, өзімді көпшіліктің арасына тастаймын

Қаланың шетінде тас лақтырып жатқан балалар бар

Менің ішімдегі ойлар мүлдем мағынасыз болып көрінеді

Дүниеге батылдық танытқан кез келген адам өзіне зиян тигізеді

Суықта жалаңаш отыруға ұқсамайды

Мен өзімді құлыптаймын, қозғалмауға тырысамын

Ал бөлмені бос орын толтырады

Мен жерді сездім, адамдарды көрдім

Және барлық қайғы мен ашу, олар енді кеткісі келмеді

Мен ішіме қарап, осы жүктің бәрін көтеріп жүрмін

Уақыттың тереңіне, Көз жасым сарайымда

Келген ой жақсы да, жаман да емес

Олар мені терең невротикалық түндерге айналдырады

Мен сізге өте поэтикалық тілмен сөйлесемін

Сосын адам көп жиналатын жерде ұран тастаймын

Заманның соңында естелік жеңеді

Ал қорқыныштан басқа өмір ғана қалды

Ішімнен қан кетеді, Қалдықтарды үнсіз қазып жатырмын

Жақында аспанды ластау үшін Құдайға дұға ету