Immer wieder - Mantus

Ich öffne die Augen, ein gräuliches Licht

Dringt von draußen herein, legt sich auf mein Gesicht

Und ich denke zurück was die Zeit mir versprach

Einen Traum, einen Weg und an den Morgen danach

Die Tage verschwinden, ein totes Gefühl

Schleicht durch meine Gedanken, es bleibt mir nicht viel

Was ich heute nicht bin, das kann ich niemals sein

Gibt es denn irgendwas zu verzeihen?

Und immer wieder fängt alles von vorne an

Derselbe Tag und die Seele zerbricht daran

Und immer wieder erleb (e) ich die gleiche Welt

Bis ich verliere, was mich noch zusammenhält

Kannst du mich hören?

Kannst du mich fühlen?

Kannst du mich sehen?

Und mich berühren?

Ich schau auf die Uhr und sie tickt gnadenlos

Wann ist alles vorbei, wann geht es endlich los

Die Erinn’rung in mir, sie wird langsam zu Stein

Jedes Bild, jedes Wort, es scheint dasselbe zu sein

Wer soll mich schon hören, schrei ich noch so laut

Aus dem goldenen Käfig, den ich selber erbaut

Und ich traume mich vor an den äußersten Rand

Ich erkenn das Gefühl als mir die Welt offen stand

Мен көзімді ашамын, сұр түсті жарық

Сырттан кіреді, бетіме жатады

Ал уақыт маған уәде еткен кезді ойлаймын

Арман, жол және кейінгі таң

Күндер өтеді, өлі сезім

Ойларымды сүзіп өтеді, менде көп нәрсе қалмады

Мен бүгін болмаған нәрсе, мен ешқашан бола алмаймын

Кешіретін нәрсе бар ма?

Және бәрі қайтадан басталады

Дәл сол күні жан оған жарылады

Мен қайта-қайта (е) бір әлемді бастан кешіремін

Мені әлі де бірге ұстап тұрған нәрсені жоғалтқанша

Сен мені ести аласың ба?

мені сеземісің

Сен мені көріп тұрсын ба?

Ал маған тиісесің бе?

Сағатқа қарасам, тынымсыз соғып тұр

Бәрі қашан бітеді, қашан басталады

Мендегі естелік, ол ақырындап тасқа айналады

Әрбір сурет, әр сөз, бәрі бірдей көрінеді

Мен қанша айқайласам да, мені кім естиді

Өзім салған алтын қапастан

Ал мен өзімді ең шетіне дейін армандаймын

Мен әлем маған ашық болған кездегі сезімді танимын