Auf dem Hügel sitz ich spähend - Ludwig van Beethoven, Gilles Ragon

Auf dem Hügel sitz ich spähend

In das blaue Nebelland

Nach den fernen Triften sehend

Wo ich dich, Geliebte, fand

Weit bin ich von dir geschieden

Trennend liegen Berg und Tal

Zwischen uns und unserm Frieden

Unserm Glück und unsrer Qual

Ach, den Blick kannst du nicht sehen

Der zu dir so glühend eilt

Und die Seufzer, sie verwehen

In dem Raume, der uns theilt

Will denn nichts mehr zu dir dringen

Nichts der Liebe Bote sein?

Singen will ich, Lieder singen

Die dir klagen meine Pein!

Denn vor Liebesklang entweichet

Jeder Raum und jede Zeit

Und ein liebend Herz erreichet

Was ein liebend Herz geweiht!

Мен төбеге қарап отырамын

Көк тұманды жерге

Алыстағы дрейфтерді көру

Мен сені қайдан таптым, қымбаттым

Мен сенен алшақпын

Тау мен аңғар бөлек

Арамыз бен тыныштығымыз

Біздің бақытымыз бен азапымыз

О, түрін көре алмайсың

Жарқырап саған кім асығады

Ал күрсінулер желге ұшып кетеді

Бізді бөлетін кеңістікте

Енді сенімен араласқысы келмейді

Махаббаттың хабаршысы болу үшін ештеңе жоқ па?

Мен ән айтқым келеді, ән айтқым келеді

Менің ауырғаныма шағымданатындар!

Өйткені махаббат үні қашпай тұрып

Кез келген кеңістік және кез келген уақытта

Және сүйетін жүрекке қол жеткізіңіз

Қандай сүйіспеншілікке толы жүрек!