Солнце - LOUNA, Симфонический оркестр «Глобалис»

Я вижу солнце…

Солнце!

Вновь идёт назад время по спирали

Послезавтра осталось в прошлом.

На моих глазах закалялась сталь

В дыму развалин я вижу солнце.

Я вижу солнце…

Я вижу солнце — это моя вина, это моя война

Я вижу солнце.

И на своей луне вижу я, как во сне,

Я вижу солнце!

Я вижу солнце!

Вечная зима, лица изо льда мы стали

Кем нас пугали в детстве.

Не сойти б с ума, раз и навсегда

Навстречу солнцу спасаясь бегством

Я вижу солнце…

Я вижу солнце — это моя вина, это моя война

Я вижу солнце.

И на своей луне вижу я, как во сне,

Я вижу солнце!

Я вижу сон…

Я вижу сон:

Год за годом с утра я открываю глаза

В насквозь промокшей стране, где как и утро назад

Я вижу над головой — свинцово-серый картон

И мне так хочется верить, что солнце — это не сон

Мы можем увидеть вновь солнечный свет

Нужно только поверить что зимы больше нет

Я кожей чувствую свет, но я не знаю, где он

Закрывая глаза, я вижу сон…

Я вижу сон!

Я вдруг все поняла так же ясно как днем

Глядя в призрачный лик вечно бледной луны

И на солнечный свет, отражавшийся в нем:

Я вижу сон!

Но быть может и солнце — лишь чей-то фантом?

И мир сжался до знака вопроса внутри:

Я вижу солнце или я вижу… сон?!

Я вижу солнце!

Я вижу солнце — это моя вина, это моя война

Я вижу солнце.

И на своей луне вижу я, как во сне,

Я вижу солнце!

Мен күнді көремін ...

Күн!

Уақыт қайтадан кері бұрылады

Ертеңгі күн өткен күн.

Менің көз алдымда болат шыңдалған

Қирандылардың түтінінде мен күнді көремін.

Мен күнді көремін ...

Күнді көремін – бұл менің кінәм, бұл менің соғысым

Мен күнді көремін.

Айымда мен түсіндегідей көремін,

Мен күнді көремін!

Мен күнді көремін!

Мәңгілік қыс, мұз беттер болдық

Бала кезімізде бізді кім қорқытты.

Жынды болма, біржола

Күнге қарай жүгіру

Мен күнді көремін ...

Күнді көремін – бұл менің кінәм, бұл менің соғысым

Мен күнді көремін.

Айымда мен түсіндегідей көремін,

Мен күнді көремін!

Мен түс көремін ...

Мен түс көремін:

Жылдан жылға таңертең көзімді ашамын

Ылғалды елде, таңертеңгідей,

Мен басымның үстінде - қорғасын сұр картонды көремін

Мен күннің арман емес екеніне сенгім келеді

Күннің нұрын қайта көреміз

Қыстың енді жоқ екеніне сену керек

Мен терімдегі жарықты сеземін, бірақ оның қайда екенін білмеймін

Көзімді жұмып, түс көремін...

Мен түс көремін!

Мен кенеттен бәрін түстен кейінгідей анық түсіндім

Үнемі бозарған айдың елес жүзіне қарап

Ал оған шағылысқан күн сәулесіне:

Мен түс көремін!

Бірақ, мүмкін, күн біреудің елесі шығар?

Ал әлем сұрақ белгісіне дейін қысқарды:

Күнді көріп тұрмын ба, әлде көріп тұрмын ба... түс пе?!

Мен күнді көремін!

Күнді көремін – бұл менің кінәм, бұл менің соғысым

Мен күнді көремін.

Айымда мен түсіндегідей көремін,

Мен күнді көремін!