Тополя - Loc-Dog

Всё тот же из окон высотки вид, я на 11-ом, если хочешь — приходи,

но я увижу тебя.

Таким или такой, не те, что представлялись, это как всегда после встречи между

нами яма.

А может это я сам, убранный и придавший, всё и спрятал тут совесть за грязными

текстами.

Как голову в песках, как люди голые в кустах, иду в атаку, чтобы потом от них

не защищаться.

Мы стали больше, чем на старте в миллионы раз, так странно, что всё меньше с

нами личностей хотят общаться.

От бошек нету счастья, спроси пороховых: «Есть тут кто в живых?»

Спрячь израненную душу от наживых, нах** тех, кто говорит, что ум — дело

наживное.

Месть — дело молодых, что потеряли всё родное и мы разного покроя с тобою

ускоренны.

Покиньте здание, где Бог — это слово для пи**ежа, а тюнингованные с*ки,

как бутафория.

Мной правит эйфория, а тобой правитель, мы лишь по-разному висим на этой тонкой

нити.

Здесь столько разных дополнительных опций, ещё родителей с дества просят: «Палку не перегните».

А мы смотрим уважительно в воздух и продолжаем историю, до тех пор пока всё это

утомительно.

Как упоительны в Росии вечера, как о**ительно, что я пришёл из Ра,

будто бы вчера.

Как будто стёр всю память, снова готовый ударять по войскам тех,

кто варит навар стихами.

И моя армия стихает, но если так, значит они просто врослеют, а я всегда буду

всё там же среди многоэтажек.

Там, где кашель, ганжа, каэтаж.

Ты помнишь?

Давай мы сядем с тобой на подоконник, свесим ноги вниз туда и тополя покурим.

Смотри не упади, а то тут знаешь был один, да, и, вообще, тут стали жизни

пролетать, как пули.

Пали отсюда все маленькие, не значительные, лиц не видно, не спалить кто за счё

думает.

Да и х** с ними, помню, как бегу босым по асфальту, самый маленький сын в семье.

Самый честный, ещё не знающий услады, страсть, ещё не знающий, как всё

расчертят.

Тополя бросают пух, я его буду сжигать, а не ноздри, не нервы родных,

что терпят.

И покрывают кроны, а не покрышка, и у меня всё ровно и так, мне не надо слишком.

А в этом сквере для меня планета — вся земля, были большими тополя…

Биік терезеден баяғы көрініс, мен 11-демін, қаласаңыз, келіңіз,

бірақ мен сені көремін.

Осылай немесе солай, олар елестеткендей емес, бұл әрқашан арасындағы кездесуден кейінгі сияқты

бізге шұңқыр.

Немесе мен өзім болдым, бәрін алып тастадым және өз ар-ұжданымды осында ластың артына жасырдым

мәтіндер.

Құмдағы бас сияқты, бұталардағы жалаңаш адамдар сияқты мен шабуылға барамын, сондықтан олардан кейінірек

қорғама.

Біз миллиондаған рет басынан артық болдық, соншалықты таңқаларлық, содан бері азайып бара жатырмыз

біз жеке адамдар сөйлескіміз келеді.

Бастардан бақыт жоқ, мылтықтан сұраңыз: «Мұнда тірі адам бар ма?».

Жаралы жанды пайдадан жасыр, Ақыл ісі дейтіндерді бля

сатып алынды.

Кек алу – қымбаттың бәрін жоғалтқан жастардың ісі

жеделдетілген.

Құдайдың сөзі, пәлендер мен бапталған қаншықтарға арналған ғимаратты тастаңыз

тіреуіш сияқты.

Мені эйфория басқарады, ал сен билеушісің, біз осы жіңішке ілулі тұрмыз

жіптер.

Мұнда көптеген әртүрлі қосымша нұсқалар бар, тіпті ата-аналар бала кезінен сұралады: «Таяқшаны майыстырмаңыз».

Ал біз ауаға құрметпен қарап, осының бәріне дейін әңгімені жалғастырамыз

жалықтырады.

Ресейдегі кештер қандай тамаша, мен Радан келгенім қандай тамаша,

кешегідей.

Ол барлық жадыны өшіріп тастағандай, қайтадан сол әскерлерге соққы беруге дайын

өлеңмен май пісіретін кім.

Менің әскерім азайды, бірақ егер солай болса, онда олар жай ғана өседі, мен әрқашан боламын

барлығы көп қабатты үйлердің арасында бір жерде.

Жөтел бар жерде ганжа, каетаж.

Сенің есіңде ме?

Сендермен терезенің алдына отырайық, аяғымызды сол жерге іліп, терек түтейік.

Қараңдар, құлап қалмаңдар, әйтпесе бірінің болғанын білесіңдер, иә, және, жалпы, өмірлер болды

оқ сияқты ұшып өтеді.

Кішкентай, елеусіздердің бәрі осы жерден құлады, беттері көрінбейді, ешкімді өртеуге болмайды.

ойлайды.

Ал соларды сиқыршы, асфальтта жалаңаяқ жүгіргенім есімде, үйдің кіші ұлы.

Ең адал, әлі рахат, құмарлық, бәрі қалай екенін әлі білмеген

тарту.

Терек лақтырады, күйдіремін, танауын емес, туыстарының жүйкесін,

олар не шыдайды.

Олар шина емес, тәждермен жабылады, мен үшін бәрі тегіс және дұрыс, маған артық нәрсе керек емес.

Бұл алаңда мен үшін планета - бүкіл жер, үлкен теректер болды ...