Конь - Леонид Фёдоров, Лидия Фёдорова

Конь степной бежит устало, пена каплет с конских губ.

Гость ночной тебя не стало, вдруг исчез ты на бегу.

Вечер был.

Не помню твердо,

было все черно и гордо.

Я забыл существование слов, зверей, воды и звезд.

Вечер был на расстоянии от меня на много верст.

Я услышал конский топот

и не понял этот шепот,

я решил, что это опыт превращения предмета

из железа в слово, в ропот, в сон, в несчастье, в каплю света.

Дверь открылась,

входит гость.

Боль мою пронзила кость.

Человек из человека наклоняется ко мне,

на меня глядит как эхо, он с медалью на спине.

Он обратною рукою показал мне — над рекою

рыба бегала,

бегала во мгле, отражаясь как в стекле,

отражаясь как в стекле

Я услышал, дверь и шкап

сказали ясно: конский храп.

Я сидел и я пошел как растение на стол,

как понятие неживое, как пушинка или жук,

на собрание мировое насекомых и наук,

гор и леса, скал и беса, птиц и ночи, слов и дня.

Гость я рад, я счастлив очень, я увидел край коня.

Конь был гладок, без загадок, прост и ясен как ручей.

Конь бил гривой торопливой, говорил — я съел бы щей.

Я собрания председатель, я на сборище пришел.

— Научи меня Создатель.

Бог ответил: — хорошо.

Повернулся боком конь, я взглянул в его ладонь.

Он был нестрашный.

Я решил, я согрешил,

значит, Бог меня лишил воли, тела и ума.

Ко мне вернулся день вчерашний.

В кипятке была зима, в ручейке была тюрьма,

был в цветке болезней сбор,

был в жуке ненужный спор.

Ни в чем я не увидел смысла.

Бог Ты может быть отсутствуешь?

Несчастье.

Нет я все увидел сразу, поднял дня немую вазу,

я сказал смешную фразу — чудо любит пятки греть.

Свет возник, слова возникли, мир поник, орлы притихли,

мир поник, орлы притихли.

Человек стал бес и покуда будто чудо через час исчез.

Я забыл существование,

я созерцал вновь расстояние.

Дала жылқысы шаршап жүгіреді, аттың ернінен көбік тамшылайды.

Түннің қонағы сен кеттің, кенет қашып жоғалдың.

Кеш болды.

Нақты есімде жоқ

бәрі қара және мақтаныш болды.

Сөздің, жануарлардың, судың, жұлдыздардың бар екенін ұмыттым.

Кеш менден көп шақырым жерде болды.

Мен аттың тепкілегенін естідім

және бұл сыбырды түсінбеді,

Мен бұл объектіні түрлендіру тәжірибесі деп шештім

темірден сөзге, күбірге, арманға, бақытсыздыққа, нұр тамшысына.

Есік ашылды,

қонақ кіреді.

Ауырсыну менің сүйекті тесіп өтті.

Адамның адамы маған қарай еңкейеді,

маған жаңғырық сияқты қарайды, оның арқасында медаль бар.

Ол маған артқы қолымен – өзеннің үстін көрсетті

балық жүгірді

қараңғыда жүгіріп, әйнектей шағылысып,

шыныдағыдай шағылысады

Мен есік пен шкафтың дыбысын естідім

олар анық айтты: жылқының қорылдауы.

Мен отырдым және мен үстелге өсімдік сияқты бардым,

қауырсын немесе қоңыз сияқты жансыз ұғым ретінде,

жәндіктер мен ғылымдардың дүниежүзілік кездесуіне,

тау мен орман, тас пен жын, құс пен түн, сөз бен күн.

Қонақпын, қуанып қалдым, аттың шетін көрдім.

Жылқысы тегіс, жұмбақсыз, ағындай қарапайым, анық еді.

Жылқы асығыс жалынмен ұрды, - Мен қырыққабат сорпасын жеймін деді.

Мен жиналыстың төрағасымын, отырысқа келдім.

— Маған Жаратушыны үйретші.

Құдай былай деп жауап берді: «Жақсы.

Ат бүйіріне бұрылды, алақанына қарадым.

Ол қорықпайтын болды.

Мен шешім қабылдадым, мен күнә жасадым

Құдай мені ерік-жігерімнен, тәнімнен, санамнан айырды деген сөз.

Кеше маған қайта оралды.

Қайнаған суда қыс болды, бұлақта түрме болды,

аурулар топтамасының гүлінде болды,

қоңызда қажетсіз дау болды.

Мен ештеңеден мән көрмедім.

Құдай сен жоқсың ба?

Бақытсыздық.

Жоқ, мен бәрін бірден көрдім, күннің үнсіз вазасын көтердім,

Мен күлкілі тіркес айттым - ғажайып өкшесін жылытуды жақсы көреді.

Нұр көтерілді, сөз шықты, дүние салбырап, қырандар үнсіз қалды,

дүние салбырап, қырандар үнсіз қалды.

Адам жынға айналып, әзірше бір ғажайып сияқты бір сағатта жоғалып кетті.

Мен болмысты ұмыттым

Мен қашықтықты қайта ойладым.