The Mortality of Doves - Kayo Dot

Every

Every angel

That drips

From the faucet

In

To the sink

Tumbles down

Down the drain

And deep into the ground

The choirs resound in

Resound in an empty room

As Angels seep into the earth

And no

And no one

No one noticed this coffin heaving

These earthen boards thick

Thick with deceiving

And

And it swallowed

Up

Up the spirit

In the mire

Of division

As man

As mankind

Looked on and glutted itself

Upon derision trampled underfoot

The seeping of the soil

As man

As mankind

Looked on and grumbled ever

Louder with the toil of every day and every year

And every century

Lost in thought

Or thought is lost

On the creeping multitude of heaven

They could never see beyond

And so there was nothing beyond to see

One after the next for ever and ever

Stepping over the statues of gods

Lying broken in the streets like tyrants

The cynical heart too oft forgot

Its blood in course of vein

As circulated phantoms drain from

Spout to sink to silence

And vigilance betrayed by neglect

But uttered not in defiance

Sleep, the uncloaked sleep of doves

In mortality

Drawing down the shade of years

Over the monstrosity

Shutting the lids and shutting the sight

Bridging the break and shunning the life

The Earth entire has become a wasteland

A marsh intense, a swamp of flatland

Not so flat as desolate

And deep with poison and with regret

I cry aloud as I am pull’d beneath

And a body hangs over the shower rod

Like a towel left out to dry

Drips call out their protest to a dark and empty room

Sadness decorates the silence

As a gathering of the gloom

My cries are the echoes of a long-lost suicide

An angel bleeding out, a dove that has died

Әр

Әрбір періште

Бұл тамшылайды

Краннан

жылы

Раковинаға 

Құлайды

Кәрізді төмен түсіріңіз

Және жерге терең

Хорлар шырқалады

Бос                                                                                       Дыбыс

Періштелер жерге сіңгенде

Және жоқ

Және ешкім

Бұл табыттың көтерілгенін ешкім байқамады

Бұл топырақ тақталар қалың

Алдаумен қалың

Және

Ол жұтты

Жоғары

Рухыңызды  көтеріңіз

Батпақта

Бөлімнен

Адам ретінде

Адамзат ретінде

Қарап   тоқып           

Мазақтап, аяқ астынан тапталды

Топырақтың шөгуі

Адам ретінде

Адамзат ретінде

Қарады және үнемі күңкілдеді

Күнделікті және жыл сайынғы еңбекпен қаттырақ

Әр ғасыр сайын

Ойдан адасып қалды

Немесе ой жоғалды

Аспанның жорғаланатын көптігінде

Олар ешқашан ары қарай алмады

Сондықтан көре алмайтын ештеңе жоқ

Бірінен соң бірі мәңгілікке

Құдайлардың мүсіндерін басып өту

Тирандар сияқты көшеде сынған

Қиял жүрек тым жиі ұмытатын

Оның қаны венада

Айналымдағы фантомдар ағып жатқанда

Үнсіздік    бату                    |

Ал қырағылық немқұрайлылықпен берілген

Бірақ қарсылық білдірмеді

Ұйқы, көгершіндердің жасырын ұйқысы

Өлім жағдайында

Жылдардың көлеңкесін сызу

Құбыжықтың үстінде

Қақпақтарды жабу және көруді жабу

Үзілістерді жою және өмірден аулақ болу

Бүкіл жер шаң далаға айналды

Қарқынды батпақ, жазық батпақты

Қаңырап қалғандай тегіс емес

Және терең умен және өкінішпен

Мен астынан тартылып жатқанда, дауыстап жыладым

Дене душқа арналған таяқшаның үстінде ілулі тұр

Кептіру үшін қалған орамал сияқты

Тамшылар қараңғы және бос бөлмеге наразылық білдірді

Тыныштықты қайғы безендіреді

Қараңғылықтың жиналысы ретінде

Менің айлауым көптен жоғалған суицидтің жаңғырығы

Қансырап жатқан періште, өлген көгершін