Toa I - JAW

Ich steh am Gleis, kalter Schweiß in den Händen

Die Bahn naht, milchiger Schein in den Fenstern

Ich steig ein und sink tief ein in den Sitz

Schließ die Augen und fühle mich als fiele ich ins Nichts

Nächste Station, Potsdamer Platz

Ich nehm ein' letzten Schluck Vodka

Und pack die Flasche in meinen Rucksack

Werfe einen Blick auf die Uhr

Sehe die träge strömende Masse als verwischte Kontur

Tret' hinaus in die stechende Nachtluft

Hämmernde Reste vom Regen im blechernden Abfluss

Und ich folge den blassschimmernden Straßen

Strömende Angst tritt in den Trakt meines Magens

Ich geh schneller, steck Zigarette an, hol den Stadtplan raus

Vergleich die Straßennamen, sehe ich bin fast am Haus

Sieh die Nummern an den Türen, geh ein Stückchen weiter

Passier eine von Sträuchern geschützte Einfahrt

Und ich fühl, es ist die richtige Tür

Merke wie den kalten Stein meine leisen Schritte berühren

Trete an die Klingel heran, in meinem inneren Kampf

Um das, was mein Hirn vom spreizenden Finger verlangt

Doch ich drück den Knopf, Blitze in meinem Kopf

Nach einer halben Minute erhellt grelles Licht das Geschoss

Der Schatten eines Mannes, auf der Glasfassade

Er ist es, kein Zweifel

Hi Johannes, kennst du mich noch?

Es ist ja echt schon verdammt lang her, doch

Ich schätze für mich ist die Zeit nicht ganz so schnell vergangen

Wie für dich, ich rede, du Missgeburt, halt den Rand!

Er sackt nach 2 Tritten zu Boden

Wo er sich windet wie ein Fisch in den Wogen

Ich zieh ihn über die Schwelle und schließ die Tür ab

Er versucht mich von den Beinen zu reißen und schürt Hass

Der einer Quelle entspringt, die er nie kennen wird

Denn diesen Schmerz wird er nicht fühlen, auch wenn er stirbt

Und eine Faust, die kein Teil mehr von mir ist

Bringt den Impuls bis sein Geist ihn im Stich lässt

Und ich bind' ihn wie Blind vor Wut an den Stuhl

Jetzt nur kein Mitleid zeigen, ich fluch immer zu

Ihm läuft das Blut aus der Nase, sein Kopf taumelt vor und zurück

Und langsam gewinn' seine Hose und Schuhe an Farbe

Und ich male ihm ein vernarbtes Herz ins Gesicht

Nach dem Werk der Kerze hat der Schmerz ihn zerfickt

Und ich hol ihn mit der flachen Hand zurück

Hat dich die Ohnmacht geholt du scheiß Hans im Glück?

Es ist schön wenn man abhauen kann

Schon nach 2 Tagen wollte ich zurück nach Hause zu Mom

Doch ich wollte stark sein und niemand' enttäuschen

Gib deine scheiß Hand her!

Diesmal werden wir Freunde, fuck, ich war verfickt beschissen nett zu euch allen

Und ihr habt mich behandelt wie ein verdammtes Stück Scheiße

Halt Still!

Oder ich stech dir den Dreck aus dem Leib

Du hast sie tatsächlich vergessen, die Zeit?

Ich leg seine Hand auf die Tischkante

Sehe wie sich die Züge seines Gesichts wandeln

Als er mit stumm schreiendem Blick den Tod erkennt

Und eisige ewige Tränen in meinem roten Hemd

Bettelt und die Zimmermannsaxt fährt wie der hellste Blitz eines dunklen

Gewitters herab

Trifft das Fleisch und trennt den Ballen vom Handgelenk

Und ich wünschte ich wäre ein anderer Mensch

Und ich wünschte die Welt wäre leer

Und von einsamer gnädiger Stille beherrscht

Ich spüre seinen Schmerz, in vergifteten Stichen

Nehm die willenlose Hand in einen sicheren Griff

Guck wir sind Freunde, aber nur ich und deine Hand

Du gehörst nicht dazu, du bist alleine, du bist krank!

Du blutest, keiner kann dich brauchen

Verpiss dich du Stück Scheiße

Weißt du jetzt wie es ist, Bitch?

Du Bastard, wie konntest du dem Kleinen so weh tun

Und deinen scheiß Spaß haben an meinen 2 Wochen Demut?

Diese Wunden in mir, sie sind nie verheilt

Denn tief ist das Fleisch, doch bodenlos die Seele

Und alles was bleibt, ist ein Blick in dem sich Tränen bewegen

Die meiner Seele geben wonach sie sich ewig schon sehnen musste

Und ihr Salz ätzt ein Stück vom Geflecht des Labyrinths meiner Narben an diesem

dunklem Tagen weg

-RapGeniusDeutschland!

Мен платформада тұрмын, қолымда суық тер

Пойыз жақындап келеді, терезелерде сүттей жарқырайды

Мен ішке кіріп, орындыққа тереңдеймін

Көзіңді жұмып, мен ештеңеге құлап бара жатқандай сезін

Келесі аялдама, Потсдамер алаңы

Мен арақтың соңғы жұтымын ішемін

Ал бөтелкені менің рюкзакыма сал

Сағатты тексеріңіз

Баяу ағып жатқан массаны бұлыңғыр контур ретінде қараңыз

Түнгі ызғарлы ауаға шығыңыз

Қалбырдағы жаңбырдың қалдықтарын ұрып-соғу

Ал мен ақшыл жарқыраған көшелермен жүремін

Асқазанның жолына асығыс қорқыныш кіреді

Мен тезірек жүремін, темекі тұтамын, қала картасынан шығамын

Көше атауларын салыстырыңыз, мен үйге жақындап қалдым

Есіктердегі сандарды қараңыз, сәл әрі қарай жүріңіз

Бұталармен қоршалған жолдан өтіңіз

Мен бұл дұрыс есік деп ойлаймын

Менің жұмсақ қадамдарым суық тасқа қалай тиетінін байқаңыз

Менің ішкі күресімде қоңырауға жақындаңыз

Менің миым жайылған саусақтан не талап ететіні туралы

Бірақ мен түймені басамын, менің басымда жыпылықтайды

Жарты минуттан кейін жарқыраған жарық снарядты жарықтандырады

Шыны қасбеттегі ер адамның көлеңкесі

Бұл ол, оған күмән жоқ

Сәлем Йоханнес, сен мені әлі білесің бе?

Бұл шынымен де ұзақ уақыт болды, солай емес пе

Уақыт мен үшін тез өтпеген шығар

Саған келсек, мен сені айтып жатырмын, ақымақ, үндеме!

Ол 2 соққыдан кейін жерге құлайды

Қайда ол толқында балықтай қыбырлайды

Мен оны босағадан сүйреп, есікті бекітемін

Мені аяғымнан түсірмек болып, өшпенділік тудырады

Ол ешқашан білмейтін көзден келеді

Өйткені ол өлсе де бұл ауруды сезбейді

Ал енді менің бөлігім емес жұдырық

Оның ақыл-ойы бұзылғанша серпін беріңіз

Ал мен оны ашудан соқыр сияқты орындыққа байлап қоямын

Енді тек аяма, мен үнемі қарғаймын

Мұрнынан қан аққан, басы алға-артқа солқылдап тұр

Ал оның шалбары мен туфлиінің түсі ақырындап барады

Ал мен оның бетіне тыртықтанған жүректі бояймын

Шамның жұмысынан кейін ауырсыну оны бөліп жіберді

Ал мен оны алақаныммен қайтарамын

Есінен танып қалдың ба, бақытты бейбақ?

Қашуға болатының жақсы

Бар болғаны 2 күннен кейін мен анама үйге қайтқым келді

Бірақ ешкімнің көңілін қалдырмай, мықты болғым келді

Маған қолыңды берші!

Біз бұл жолы дос боламыз, бля, мен бәріңе жақсы болдым

Ал сен маған ақымақ сияқты қарадың

Ұстаңыз!

Немесе мен сені пышақпен сүртемін

Сіз шынымен уақытты ұмыттыңыз ба?

Мен оның қолын үстелдің шетіне қойдым

Оның бет ерекшеліктері қалай өзгеретінін қараңыз

Өлімді үнсіз, айқайлаған көзқараспен танығанда

Ал менің қызыл көйлегімде мұздай мәңгілік көз жас

Бег пен ұстаның балтасы қараңғының ең жарқыраған жарқылындай айдалады

найзағай

Етті соғып, жастықшаны білезіктен ажыратады

Ал мен басқа адам болғанымды қалаймын

Ал мен дүниенің бос болғанын қалаймын

Және жалғыз, мейірімді тыныштық басқарады

Мен оның ауырғанын сеземін, уланған шаққанда

Еріксіз қолды сенімді ұстаңыз

Қараңызшы, біз доспыз, бірақ мен және сенің қолың

Сіз тиесілі емессіз, сіз жалғызсыз, сіз аурусыз!

Қансырап тұрсың, сені ешкім пайдалана алмайды

Сөйтсем, боқтық

Қазір қалай екенін білесің бе, қаншық?

Ей, бейбақ, кішкентайды қалай қатты ренжіттің

Менің 2 апталық кішіпейілділігімде көңілді болдыңыз ба?

Менің ішімдегі бұл жаралар ешқашан жазылмады

Өйткені тән терең, бірақ жаны түпсіз

Ал көз жасы қозғалатын көзқарас қана қалады

Жаныма мәңгілік аңсағанын береді

Ал олардың тұзы менің тыртықтарым лабиринтінің бір бөлігін осы жерге сызып тастайды

қара күндер артта қалды

-RapGeniusGermany!