Спускалась ночная прохлада - Изабелла Юрьева

Спускалась ночная прохлада,

Природа в затишье дремала.

В аллее заглохшего сада

Я друга к себе поджидала.

Мы долго бродили по саду,

Смеялись, болтали, шутили.

И нам навевало отраду,

Когда мы друг друга любили.

Деревья от бури дрожали,

С рассветом заря занималась.

Мы холодно руки пожали

И молча навеки расстались.

Түннің салқыны басылды

Табиғат үнсіз ұйықтап қалды.

Өлі бақтың аллеясында

Мен досымды күттім.

Біз бақшаны ұзақ кездік,

Күлу, әңгімелесу, әзілдесу.

Ал біз қуандық,

Біз бір-бірімізді сүйген кезде.

Дауылдан ағаштар дірілдеп,

Таңмен бірге таң атты.

Біз салқын қол алыстық

Және үнсіз мәңгілікке қоштасты.