За фабричной заставой - Иван Шмелёв

Где закаты в дыму,

Жил парнишка кудрявый —

Лет семнадцать ему.

О весенних рассветах

Тот парнишка мечтал.

Мало видел он света,

Добрых слов не слыхал.

Рядом с девушкой верной

Был он тих и несмел.

Ей любви своей первой

Объяснить не умел.

И она не успела

Даже слова сказать.

За рабочее дело

Он ушёл воевать.

За рабочее дело

Он ушёл воевать.

Но, порубанный саблей,

Он на землю упал.

Кровь ей отдал до капли,

На прощанье сказал:

«Умираю, но скоро

Наше солнце взойдёт…»

Шёл парнишке в ту пору

Восемнадцатый год.

За фабричной заставой,

Где закаты в дыму,

Жил парнишка кудрявый —

Лет семнадцать ему.

Парню очень хотелось

Счастье здесь увидать.

За рабочее дело

Он ушёл воевать!

За рабочее дело

Он ушёл воевать!

Түтіннің ішінде күн батқан жер

Бұйра бала өмір сүрді -

Оның жасы он жетіде.

Көктемнің таңы туралы

Ол бала армандады.

Ол дүниені аз көрді,

Ешқандай жақсы сөз естімедім.

Адал қыздың қасында

Ол тыныш және қорқақ болды.

Ол бірінші оны жақсы көреді

Түсіндіре алмадым.

Ал оның уақыты болмады

Тіпті бір сөз айт.

Жұмыс үшін

Ол ұрысуға кетті.

Жұмыс үшін

Ол ұрысуға кетті.

Бірақ қылышпен кесілген,

Ол жерге құлап түсті.

Тамшыға қан берді,

Қоштасарда ол былай деді:

«Мен өлемін, бірақ жақында

Күніміз шығады...

Сол кезде балаға бардым

Он сегізінші жыл.

Зауыт заставасының артында

Түтіннің ішінде күн батқан жер

Бұйра бала өмір сүрді -

Оның жасы он жетіде.

Бала шынымен де қалапты

Мұнда көру бақыт.

Жұмыс үшін

Ол күресуге кетті!

Жұмыс үшін

Ол күресуге кетті!