Гость - Ирина Богушевская

Гость мой нежданный,

сон мой разгаданный вещий.

Так сладок попутный ветер,

что вновь принес тебя — пусть на миг.

Проклятый мой, желанный!

Ты не сужден мне, не обещан.

И снова в моем покое,

как демон смятенья, возник.

Небесный дивный сад,

нам предназначенный cудьбой,

мы оба предали с тобой

и потеряли навеки

ключи от рая,

где до сих пор цветет

неутолимая любовь,

неопалимая любовь

горит, горит — и не сгорает.

Гость мой нежданный!

Память — мертва.

Но помнит кожа:

мы ныряли в любовь, как в море,

и по волнам летели в зарю!

…так близко твое дыханье.

Тысяча лет прошла — и все же:

утрата моя, отрада,

тронь меня — снова сгорю.

Гость мой нежданный,

вновь я тебя отпускаю.

Ни словом, ни взглядом

не задержу.

Не закричу «нет!»

Счастлив будь, мой желанный!

Время опять залечит раны.

До встречи, странник, —

вновь через тысячу лет.

Менің күтпеген қонағым

менің ашылмаған пайғамбарлық арманым.

Жел сондай тәтті

бұл сізді қайтадан әкелді - тіпті бір сәтке де.

Қарғыс атқыр, қалағаным!

Сен маған арналмаған, уәде берілмеген.

Тағы да менің тыныштығымда,

абыржыған жын сияқты, оянды.

аспандағы ғажайып бақ,

бізге тағдыр жазған,

екеуміз сенімен опасыздық жасадық

және мәңгілікке жоғалды

жұмақ кілттері

ол әлі гүлдейді

өшпес махаббат,

жанып тұрған махаббат

күйдіреді, күйеді - және күйіп кетпейді.

Менің күтпеген қонағым!

Жад өлді.

Бірақ тері есте сақтайды:

Біз теңіздегідей махаббатқа сүңгіп кеттік,

және таңға дейін толқындармен ұшты!

… тынысыңызға жақын.

Мың жыл өтті - және әлі:

менің жоғалтуым, қуанышым,

маған тиіңіз - мен қайтадан күйемін.

Менің күтпеген қонағым

тағы да сені жібердім.

Сөз емес, көзқарас емес

Мен кешіктірмеймін.

Мен «жоқ!» деп айқайламаймын.

Бақытты бол, сүйіктім!

Уақыт қайтадан жараларды емдейді.

Көріскенше, бейтаныс,

мың жылдан кейін тағы да.