Karıncalar - Hidra

Zihnimdeki kelepçelere el yazımla kilit vurdum

Bu en fakir coğrafyada tebessümler ümit burnu

Sağ yanımda bi çocuk öldü sol yanımda müzik durdu

Bir kadın konuştu soğuktan kızardı minik burnu

Bikaç sarhoş yolcunun adımlarında tren garı

Siren çalıp durdu fakat s.

lemeyen bi ben varım

Eksik kalma sen de konuş her bi haltı bilen kadın

Kalan kalır giden gider kalan gider giden kalır

Bikaç sonbahar eskittim şahit oldu karıncalar

Şimdi uyu ve kart sesim gelip kapını çalınca kalk

Eksildikçe zaman artık şarkılarda yarım çalar

En son vaktin dolar tabuta konarsın ve canın yanar

Bu boktan şehrin boktan havası benim boktan hallerim

Çocukları da mutsuz artık güneşsiz mahallenin

Şimdi şehrin insanında aşık olma zahmeti

Ve şimdi şehir insanların kalbi kadar sahtedir

Bunu yaz dedi kalem bana yaşamak istiyosan gel yanımda kal

Dik duramıyo kimse bi kalem kadar beni anlayan ahali karıncalar

Şimdi sus ve dinle beni her sevdiğin gitti demi

Sen de mutlu görünmeye çalıştın hep siktir edip

Bekleme hiç çünkü geriye dönemez artık hiçbi gemi

Artık yerin yurdun belli hiçbi yerin hiçbi yeri

Hepiniz aşka inanacak kadar salak ve saftınız

Fakat aşkı aradınız ve kaydı gitti şaftınız

Kaybettiğiniz yetmedi ve ölene kadar battınız

Siz inandığınız aşkı aptal ihtimale sattınız

Fikirlerimi kemirmekte beynimdeki fareler

Bundan dolayı kaçamadım hiç sigaradan ve kahveden

Herkes bilir herkes bildiğinden hep kelam eder

Giden bi daha çıkamıyor lan aşk denen keraneden

Hayattır devam eden ve hep bayattır ekmeğin

Hep fay hattı hiçbi dalga deviremez bu tekneyi

Uyanın artık artık boşuna cefa mefa çekmeyin

Çünkü kimse vazgeçilmez kimse yek ve tek değil

Қолжазбаммен санама кісен салдым

Күлкі - бұл ең кедей елде үміттің мұрны

Оң жағымда бала өлді, сол жағымда музыка тоқтады

Кішкентай мұрны суықтан қызарған әйел сөйледі

Бір-екі мас жолаушының ізіндегі вокзал

Сирена естілді, бірақ б.

Мен істей алмайтын адаммын

Сағынба, сөйле де, Білген əрбір əйел

Қалған қалған шығыс. Қалған қалған

Бір-екі күзді тоздырдым, құмырсқалар куә

Енді ұйықтап, картамның дыбысы шығып, есігіңді қаққанда оян

Уақыт жоғалған сайын әнде уақыт жоғалады

Сіздің соңғы уақытыңыз доллар, сізді табытқа салып, ауырады

Мына боқ қаланың боқ ауасы – менің боқтығым

Балалары да бақытсыз, қазір күн көрмейтін төңіректе.

Енді қала халқына ғашық болудың қиындығы

Ал қазір қала адамдардың жүрегі сияқты жалған

Осыны жаз,- деді қалам маған, өмір сүргің келсе, кел менімен қал.

Ешкім тік тұра алмайды, мені қаламдай түсінетін адамдар, құмырсқалар

Енді үндеме және тыңда, сен мені сүйген сайын кетті

Сен де бақытты болып көрінуге тырыстың, сені үнемі блять

Күтпе, өйткені енді бірде-бір кеме кері бұрыла алмайды

Енді сенің жерің – туған жерің, ешбір жердің орны жоқ

Сіз махаббатқа сенетіндей ақымақ және аңғалсыз

Бірақ сіз махаббатты іздедіңіз және сіздің білігіңіз жоғалып кетті

Жеңілгенің де аз болды, батып өлдің

Сенген махаббатыңды ақымаққа саттың

Миымдағы тышқандар менің идеяларымды кеміреді

Осыған байланысты мен темекі мен кофеден ешқашан құтыла алмадым

Барлығы біледі, әркім әрқашан білетіндіктен сөйлейді

Кеткен адам қайта шыға алмайды

Бұл өмір жалғасып, наныңыз әрқашан ескіреді

Барлық ақаулар, ешқандай толқындар бұл қайықты аудара алмайды

Оян, енді бекер қиналма

Өйткені ешкім қажет емес, ешкім жалғыз емес