Una nuova coscienza - Giorgio Gaber

Io come uomo, io vedo il mondo

come un deserto di antiche rovine.

Io vedo un uomo che tocca il fondo

ma forse al peggio non c'è mai una fine.

Nel frattempo la vita non si arrende

e la gente si dà un gran da fare

tanti impegni tante storie

con l’inutile idea di colmare

la mancanza di una nuova coscienza,

di una vera coscienza.

E' come se dovessimo riempire, un vuoto profondo.

E allora ci mettiamo dentro

rimasugli di cattolicesimo, pezzetti di sociale, brandelli di antichi ideali,

un po' di antirazzismo, e qualche alberello qua e là.

La decadenza che viviamo

è un malessere

che ci prende pian piano.

E' una specie di assenza

che prevede una sosta obbligata,

è la storia che medita ma si è come assopita.

Siamo vivi malgrado la nostra apparenza

come uomini al minimo storico di coscienza.

Come uomini al minimo storico di coscienza.

E' come se la vecchia morale non ci bastasse più.

In compenso se ne sta

diffondendo una nuova, che consiste nel prendere in considerazione più che

altro i doveri degli altri… verso di noi.

Sembrerà strano, ma sta diventando

fortemente morale tutto ciò che ci conviene.

Praticamente un affare.

La decadenza che subiamo

è uno scivolo

che va giù piano piano.

E' una nuova esperienza

che ti toglie qualsiasi entusiasmo

e alla lunga modifica il tuo metabolismo.

Siam qui fermi

malgrado la grave emergenza,

come uomini al minimo storico di coscienza.

Come uomini al minimo storico di coscienza.

E pensare che basterebbe pochissimo.

Basterebbe spostare a stacco la nostra

angolazione visiva, guardare le cose come fosse la prima volta.

Lasciare fuori

campo tutto il conformismo di cui è permeata la nostra esistenza.

Dubitare delle risposte già pronte.

Dubitare dei nostri pensieri fermi, sicuri,

inamovibili.

Dubitare delle nostre convinzioni presuntuose e saccenti.

Basterebbe smettere una volta per tutte di sentirsi sempre delle brave persone.

Smettere di sentirsi vittime delle madri, dei padri, dei figli, mariti, mogli.

.

quando forse siamo vittime soltanto della mancanza di potere su noi stessi.

Basterebbe smascherare, smascherare tutto.

Smascherare l’amore, il riso,

il pianto, il cuore, il cervello.

Smascherare la nostra falsa coscienza

individuale.

Subito.

Qui e ora.

Sì basterebbe pochissimo.

Non è poi così difficile.

Basterebbe smettere di piagnucolare, criticare, affermare, fare il tifo, e leggere i giornali.

Essere certi solo di ciò che noi viviamo direttamente.

Rendersi conto che

anche l’uomo più mediocre diventa geniale se guarda il mondo con i suoi occhi.

Basterebbe smascherare qualsiasi falsa partecipazione.

Smettere di credere che

l’unico obiettivo non può essere il miglioramento delle nostre condizioni

economiche, perché la vera posta in gioco è la nostra vita.

Basterebbe smettere

di sentirsi vittime del denaro, del destino, del lavoro, e persino della

politica, perché anche i cattivi governi sono la conseguenza della stupidità

degli uomini.

Basterebbe rifiutare, rifiutare l’idea di calpestare gli altri,

ma anche la finta uguaglianza.

Smascherare le nostre presunte sicurezze.

Smascherare la nostra falsa coscienza sociale.

Subito.

Qui e ora.

Basterebbe pochissimo.

Basterebbe capire che un uomo non può essere veramente

vitale se non si sente parte di qualche cosa.

Basterebbe smettere di credere di poter salvare il mondo con l’illusione della cosiddetta solidarietà.

Rendersi conto che la crescita del mercato può anche essere indispensabile

alla nostra sopravvivenza, ma che la sua inarrestabile espansione ci rende

sempre più egoisti, e più volgari.

Basterebbe abbandonare l’idea di qualsiasi facile soluzione, ma abbandonare

anche il nostro appassionato pessimismo e trovare finalmente l’audacia di frequentare il futuro con gioia.

Perché la spinta utopistica non è mai accorata o piangente.

La spinta

utopistica non ha memoria e non si cura di dolorose attese.

La spinta

utopistica è… Subito.

Qui e ora.

Io come uomo, io vedo il mondo

come un deserto di antiche rovine.

Io vedo un uomo che tocca il fondo,

ma forse al peggio non c'è mai una fine.

Perché non c'è nessuno che dia un senso

alle cose più semplici e vere,

alla vita di ogni giorno,

all’urgenza di un uomo migliore.

Io vedo un uomo solo e smarrito,

come accecato da false paure,

Ma la vita non muore nelle guerre,

nelle acque inquinate del mare

E i timori, anche giusti,

son pretesti per non affrontare.

La mancanza di una vera coscienza

che è la sola ragione

della fine di qualsiasi civiltà.

Мен адам ретінде әлемді көремін

көне қираған шөл сияқты.

Мен түбіне тиетін адамды көремін

бірақ ең жаманның соңы жоқ шығар.

Бұл арада өмір бас тартпайды

және адамдар өте бос емес

көптеген міндеттемелер сонша көп әңгімелер

толтырудың пайдасыз идеясымен

жаңа сананың болмауы,

шынайы ар-ожданның.

Терең олқылықтың орнын толтыруымыз керек сияқты.

Сосын ішке кіреміз

католицизмнің қалдықтары, әлеуметтік, ежелгі мұраттар,

аздап нәсілшілдікке қарсылық, ал мұнда және мұнда бірнеше көшет.

Біз өмір сүріп жатқан құлдырау

бұл жайсыздық

бұл бізді баяу апарады.

Бұл жоқшылықтың бір түрі

міндетті тоқтатуды қамтиды,

бұл медитация жасайтын әңгіме, бірақ ол ұйықтап жатыр.

Сырт келбетімізге қарамастан тіріміз

ар-ожданның ең төменгі деңгейіндегі ер адамдар ретінде.

Ар-ожданның ең төменгі деңгейіндегі еркектер сияқты.

Бұрынғы мораль бізге жетпей қалғандай.

Екінші жағынан, ол қалады

астам есепке алудан тұратын жаңасын тарату

басқалардың басқа да міндеттері ... бізге қатысты.

Бұл біртүрлі естіледі, бірақ ол болып жатыр

күшті моральдық бізге сәйкес келетін барлық нәрсе.

Негізінде мәміле.

Біз зардап шегетін құлдырау

бұл слайд

бұл баяу төмендейді.

Бұл жаңа тәжірибе

бұл кез келген ынта-жігерді алып тастайды

және ұзақ мерзімді перспективада ол сіздің метаболизміңізді өзгертеді.

Біз осында тұрмыз

ауыр төтенше жағдайға қарамастан,

ар-ожданның ең төменгі деңгейіндегі ер адамдар ретінде.

Ар-ожданның ең төменгі деңгейіндегі еркектер сияқты.

Және бұл өте аз деп ойлау жеткілікті.

Біздің отрядқа көшірсек те жеткілікті

көру бұрышы, заттарға бірінші рет сияқты қарау.

Шығу

Мен біздің болмысымызға енетін барлық конформизмді саламын.

Дайын жауаптарға күмәндану.

Біздің берік, сенімді ойларымызға күмәнданыңыз,

жылжымайтын.

Біздің мақтаншақ және бәрін білетін сенімдерімізге күмәндану.

Әрқашан жақсы адам ретінде сезіну үшін біржола тоқтау жеткілікті болар еді.

Аналардың, әкелердің, балалардың, күйеулердің, әйелдердің құрбаны болуды тоқтатыңыз.

.

біз өзімізге билік жоқтың құрбаны болуымыз мүмкін.

Барлығын жасырып, бүркемелесе жеткілікті.

Махаббат, күлкі,

айқай, жүрек, ми.

Жалған ар-ұжданымызды ашу

жеке.

Бірден.

Мұнда және қазір.

Иә, бұл өте аз болады.

Бұл соншалықты қиын емес.

Айқайлауды, сынауды, растауды, мақтауды, газет оқуды доғарса жеткілікті.

Біз тікелей өмір сүретін нәрсеге сенімді болу үшін.

Соны түсін

Тіпті ең қарапайым адам әлемге көзімен қараса, керемет болады.

Кез келген жалған қатысуды жасыру жеткілікті болар еді.

Бұған сенуді доғар

Біздің жағдайымызды жақсарту жалғыз мақсат емес

экономикалық, өйткені нақты баға – біздің өміріміз.

Тоқтату жеткілікті болар еді

ақшаның, тағдырдың, жұмыстың, тіпті оның құрбандарын сезіну

саясат, өйткені жаман үкіметтер де ақымақтықтың салдары

кейбір еркектер.

Бас тарту, басқаларды таптау идеясынан бас тарту жеткілікті болар еді,

сонымен қатар жалған теңдік.

Болжалды бағалы қағаздарымызды жасыру.

Біздің жалған әлеуметтік ар-ожданымызды ашу.

Бірден.

Мұнда және қазір.

Бұл өте аз болар еді.

Адамның шынымен бола алмайтынын түсіну жеткілікті болар еді

егер сіз өзіңізді бір нәрсенің бөлігі ретінде сезінбесеңіз өте маңызды.

Ынтымақтастық деп аталатын елеспен әлемді құтқара алатынымызға сенуді тоқтату жеткілікті.

Нарықтық өсудің де таптырмайтынын түсіну

біздің өмір сүруімізге, бірақ оның тоқтаусыз кеңеюі бізді жасайды

барған сайын өзімшіл, арсыз.

Кез келген оңай шешім идеясынан бас тарту жеткілікті, бірақ одан бас тарту

сондай-ақ біздің құмарлық пессимизм және ақырында болашаққа қуанышпен баруға батылдық табу.

Өйткені утопиялық талпыныс ешқашан жүрегін жараламайды немесе жыламайды.

Итеру

утопияның жадысы жоқ және азапты күтулерге мән бермейді.

Итеру

утопиялық... Бірден.

Мұнда және қазір.

Мен адам ретінде әлемді көремін

көне қираған шөл сияқты.

Мен түбіне тиетін адамды көремін,

бірақ ең жаманның соңы жоқ шығар.

Өйткені ақылға қонымды адам жоқ

ең қарапайым және ең шынайы нәрселерге,

күнделікті өмірге,

жақсы адамның шұғылдығына.

Мен адасқан және жалғыз адамды көремін,

жалған қорқыныштан соқыр болғандай,

Бірақ өмір соғыста өлмейді,

теңіздің ластанған суларында

Және қорқыныштар, тіпті жай ғана,

бетпе-бет келмеу үшін сылтау болып табылады.

Шынайы ар-ұжданның жоқтығы

бұл жалғыз себеп

кез келген өркениеттің соңы.