Luciano - Giorgio Gaber

La notte faccio sempre tardi, non certo per divertimento

La notte è il mio elemento

Gli amici, la conversazione, quaranta sigarette, un po' di vino

Comincio a stare meglio e mi si alza il tono

Ma di mattina, ci tengo a precisare, all’una di mattina

C'è sempre un cretino che suona

Perché il cretino è un amico che sa che stai dormendo

E allora insiste, l’amico è tremendo

«Ah, sei tu, Luciano…»

(è l’ultima persona che vorrei vedere)

«Ah, sei tu Luciano, mi fa piacere»

Lui mi si butta addosso, un tenero abbraccio

Ha gli occhi gonfi, è pallido come uno straccio

Mi stringo nella giacca del pigiama, un po' cortina

Barcollo, poi raggiungo la cucina

Così in mutande non sono a mio agio

Ma lui non può capire

Sono il suo salvatore, ormai mi ha scelto

Sono un gruppo d’ascolto

«Luciano, sono troppo nudo, fammi mettere almeno i pantaloni»

Ma lui non mi dà tregua, non sente ragioni

E lo capisco, certo non è il caso di occuparsi di pudore

Quando un amico è disperato, distrutto dall’amore

«Un attimo soltanto», provo a dire

«dovrei andare…»

Sono anche debole di reni

Meglio non dirlo di fronte ai suoi problemi

Infatti lui mi butta addosso una tale dose di dolore

Che non mi lascia il tempo, mi tocca rimandare

«Povero Luciano…»

(dovrei dirgli qualche cosa di geniale)

«Povero Luciano, come stai male»

Lui soffre da morire, non esagera affatto

È proprio vero, gli è successo di tutto

Se non fosse per come mi scappa lo potrei capire

Del resto anch’io ho sofferto per amore, adesso avrei da fare

Ma lui mi piange sulla spalla, mi vuol bene, mi si butta addosso

Non vuole mica, non c'è cristo che mi mandi al cesso

Sono anche debole di reni, non ne posso più, maledizione

La sento scivolare un po', la fermo subito con il trucco della contrazione

Poi con indifferenza mi asciugo un po' la coscia

Cosa vuoi che sia in confronto alla sua angoscia

Riprende a lamentarsi, è una cascata

Aiuto, un’altra goccia sulla coscia, stavolta non l’ho fermata

Io cerco di scappare, se posso lo mollo

Ma è troppo disperato, mi si butta al collo

Poveretto, gli muore anche la mamma e lui si spara, è tutto un morire

È nello squagliamento più totale, è nel terrore

E io sono debole di reni, l’ho già detto, inutile resistere, tanto è lo stesso

Inutile resistere, lo so, lo so, oramai mi piscio addosso

«Aiuto, Luciano, mi sto pisciando addosso!»

Non è possibile, non voglio, non posso

La sento scivolare, mi sto pisciando addosso

Sento già il suo calore

«Aiuto, Luciano, non la posso più fermare!»

Mi si è sciolto il cuore

Sono tutto una fontana, sono tutto un sudore

: Aiuto, mollo tutto, sì, adesso piscio, piscio per due ore

: «Luciano?

Luciano, dove vai?

Dài, non andare via.

Ma come ti faccio schifo?

Stavo dormendo.

Dài, non fare così, Luciano, vogliamoci bene.

È colpa tua.

Te e quella scema che t’ha lasciato.

Vogliamoci bene, Luciano… dài…»

Мен әрқашан түнде кеш боламын, әрине көңіл көтеру үшін емес

Түн менің элементім

Достар, әңгіме, қырық темекі, біраз шарап

Мен өзімді жақсы сезіне бастадым, тонусым көтеріледі

Бірақ таңертең мен түнгі бірде нақтылағым келеді

Әрқашан ойнайтын ақымақ болады

Өйткені әлгі жігіт сенің ұйықтап жатқаныңды білетін дос

Сосын досы сұмдық дейді

«А, бұл сенсің, Лучано...»

(ол мен көргім келетін соңғы адам)

«Аа, бұл сен Лучаносың, мен қуаныштымын»

Ол маған лақтырады, нәзік құшақ

Көздері ісінген, шүберектей бозарған

Мен пижама курткамды құшақтаймын, аздап перде

Мен дірілдеймін, сосын ас үйге барамын

Сондықтан мен іш киімімде ыңғайлы емеспін

Бірақ түсіне алмайды

Мен оның құтқарушымын, қазір ол мені таңдады

Олар тыңдайтын топ

«Лучиано, мен тым жалаңашпын, тым болмаса шалбарды киіп көрейін»

Бірақ ол маған уақыт бермейді, себебін естімейді

Мен түсінемін, әрине қарапайымдылықпен айналысудың қажеті жоқ

Дос үмітсіз болған кезде, махаббат жойылған кезде

«Бір сәт», - деп айтуға тырысамын

«Мен баруым керек...»

Менің де бүйректерім әлсіз

Оның проблемалары алдында айтпаған жөн

Шынында да, ол маған осындай ауыртпалық түсіреді

Бұл маған уақыт қалдырмайды, мен кейінге қалдыруым керек

«Бейшара Лучано...»

(Мен оған керемет нәрсе айтуым керек)

«Бейшара Лучано, сен қандай жамансың»

Ол өлгенше азап шегеді, асыра сілтеп тұрған жоқ

Дұрыс, оның басынан бәрі өтті

Менен қашып кеткені болмаса, мен түсіне алар едім

Өйткені, мен де махаббат үшін азап шектім, енді істеуім керек еді

Бірақ ол менің иығыма жылайды, мені жақсы көреді, өзін маған тастайды

Ол қаламайды, мені дәретханаға жіберетін Мәсіх жоқ

Менің де бүйрегім әлсірейді, енді шыдай алмаймын, қарғыс атсын

Мен оның аздап сырғып кеткенін сеземін, оны қысқарту трюкімен дереу тоқтатамын

Содан кейін мен жамбасымды аздап сүртемін

Оның күйзелісімен салыстырғанын қалайсыз

Қайтадан шағым айта бастайды, бұл сарқырама

Көмектесіңіз, жамбасқа тағы бір тамшы, бұл жолы мен оны тоқтатпадым

Қолымнан келсе, қашуға тырысамын

Бірақ ол тым шарасыз, ол менің мойныма лақтырады

Байғұс, шешесі де өліп, өзін өзі атып тастайды, бәрі өлім

Ол мүлдем еріп, ол қорқынышта

Ал менің бүйрегім әлсірейді, айттым ғой, қарсы тұрудың пайдасы жоқ, дәл солай.

Қарсы тұрудың қажеті жоқ, мен білемін, білемін, енді мен өзіме сілейдім

«Көмектесші, Лучано, мен өзімді ішіп-жеп жатырмын!

Бұл мүмкін емес, қаламаймын, алмаймын

Мен оның сырғып бара жатқанын сеземін, мен өзімді іштеймін

Мен оның жылуын қазірдің өзінде сезінемін

— Көмектес, Лучано, мен сені енді тоқтата алмаймын!

Жүрегім балқып кетті

Мен бәрі бір бұлақпын, мен бәрімін термін

: Көмектесіңіз, мен бәрін тастаймын, иә, қазір мен сийемін, екі сағат бойы сийемін

: «Лучиано?

Лучано, қайда бара жатырсың?

Жүр, кетпе.

Бірақ мен сені қалай ауыртып аламын?

Мен ұйықтағанмын.

Жүр, олай етпе, Лучано, бір-бірімізді жақсы көрейік.

Бұл сенің кінәң.

Сен және сені тастап кеткен ақымақ.

Бір-бірімізді сүйейік, Лучано ... келіңіз ... ».