La famiglia - Giorgio Gaber

— Io, voglio dire, io e te.

Noi due chiusi, protetti nel nostro rifugio,

nella nostra tana

— E quelli fuori?

— Niente, quelli fuori non ci interessano.

Noi, solo noi, i più puliti,

i più uniti, i migliori

— No ma guarda che anche a noi è successo…

— Silenzio!

Che resti fra di noi, zitti!

Noi lottiamo, resistiamo,

avvinghiati disperatamente l’uno all’altra, attaccati come mignotte

— Scusa, io dovrei andare un attimo…

— Vengo anch’io!

— Allora non ci vado

— Giusto!

Qui, fermi, seduti sulle nostre due comode poltrone

- Мен, айтамын, сен және мен.

Екеуміз жабылып, баспанамызда қорғандық,

біздің сарайда

- Сырттағылар ше?

– Ештеңе, сырттағылар бізге бәрібір.

Біз, тек біз, ең тазамыз,

ең біртұтас, ең жақсы

- Жоқ, бірақ қарашы, бізде де болды ...

- Тыныштық!

Арамызда не қалады, үндеме!

Біз күресеміз, біз қарсымыз,

бір-біріне қатты жабысып, жезөкшелер сияқты жабысты

- Кешіріңіз, мен бір сәтке кетуім керек ...

-Мен де келемін!

- Онда мен бармаймын

- Дұрыс!

Міне, біздің екі ыңғайлы креслода отыр