Il sogno di Marx - Giorgio Gaber

Quando si è un po' filosofi non si sogna mai a caso

Ero una specie di Diogene, con una lampada da duemila Watt, una macchina

fotografica, e cercavo in un posto che poteva essere Milano

Sento una voce nella nebbia che mi fa:

«Così non fotograferai mai niente!»

«Chi siete?»

Lui: «Un tedesco di passaggio».

Esce dalla nebbia un bel signore con la barba e

si presenta: «Piacere, Carlo Marx»

Oeh… (stupore)

«Vedi ragazzo…» Come ragazzo… Mi chiamano tutti compagno, arriva questo…

e cambia il vocabolario un’altra volta.

«…non basta una macchina fotografica

con un obiettivo giusto… Tu sbagli i tempi, credimi.

Io ho una certa

esperienza della roba che si muove!»

E questo è vero.

«Dunque, come si muoveva

il tutto ai miei tempi?

Guarda, qui c’era il capitale, qui le classi,

la borghesia eccetera eccetera».

E io: flash!

Simpatico Marx quando si scalda… Sembra un paparazzo!

Però mi permetto di

dirgli: «Anche noi, capitale, classi, borghesia… flash!»

«Bravi!»

«Grazie!»

Ho capito dopo che bravi voleva dire ciglioni… Affettuosamente,

si intende

«Bravi, la borghesia… non c'è più.

O meglio, non conta… Sbriciolata!»

E no, qui mi incazzo… Non c'è più… Oh dio, non c'è più la borghesia…

Che detto da lui fa anche rabbia, perché uno dice: ci ha preso per il culo

fino adesso

E io: «Ma i padroni, i capitalisti?»

Lui guarda, bello, con quegli occhi che vedono tutto: «I padroni, i capitalisti.

.

non li vedo… nel senso che… stanno diventando impersonali.»

«Puttana miseria!

Ma io ho bisogno di aggrapparmi a qualcosa, ho bisogno di

punti fermi!»

«Allora dovevi parlare con Gesù!»

«Già fatto grazie… Ma mi dica, maestro… la lotta di classe…

la lotta di classe… lasciamo almeno la lotta di classe!»

Lui, calmo: «La lotta di classe…»

«Più svelto maestro…»

«La lotta di classe sarebbe ancora giusta…»

«Ooh…»

«…se fossero chiare le classi!»

«Come non son chiare le classi… Allora non sei marxista!

Scusa se mi

incazzo, Marx… ma mi sembri un po' spappolato.

E l’imperialismo,

l’imperialismo?»

«Mah…» Com'è calmo, Marx!

«Dài, l’imperialismo…»

«Mah… Ne parlavo con Lenin.

È lassù che lo guarda… Lui ci è fissato!

Dice che ne ha un’immagine un po' sfuocata.

Parla di Pax… di Pax Americana…

Dice che la pace è peggio della guerra»

«Sì, questo l’ha detto anche il matto dei certificati.

E poi, e poi…

non vedete più niente?

Cosa guardi, ora, cosa guardi se non c'è più niente?»

«Non è vero, la lotta c'è ancora.

Anzi, i nemici ci sono più di prima.

Ma si presentano in un altro modo.

È tutto più… La vedi la produzione?

Era così… una bambina.

Com'è cresciuta!

Che salute!

Me la ricordo, io…

una bambina con i padri che… fai questo, fai quello… Roba da matti.

Una donna, autonoma, va da sé, va da sé.

Bisogna fare qualcosa…

„Tira fuori una Leika col soffietto… “ …bisogna fare qualcosa, flash!

È tutto più… flash… sì, certo… flash!

Interessante… flash!

ho capito.

.

E' tutto più…»

E il vecchio se ne andò ancheggiando, lasciandomi nell’angoscia più assoluta.

«Il rullino, il rullino… Non andare via… Il rullino… spediscimelo!

«Maledetto testardo, fissato, anche con l’arteriosclerosi viene qui,

vede che tutto si muove, scatta a un cinquecentesimo… è una mania, una mania!

Ci avevo le idee chiare, precise…

«Scrivimi!

Sì, scrivimi qualcosa!»

Che se no, magari, tra una decina d’anni, uno si alza una mattina e,

senza saperlo, si trova lì davvero senza borghesia, senza classi,

senza padroni… ma nella merda più di prima!

Сіз аздап философ болсаңыз, сіз ешқашан кездейсоқ армандамайсыз

Мен екі мың ватт шамы, машинасы бар Диогеннің бір түрі болдым

фотосурет, мен Милан болуы мүмкін жерді іздедім

Мен тұманда мені жасайтын дауысты естимін:

«Сондықтан сіз ешқашан ештеңені суретке түсірмейсіз!»

«Сен кімсің?»

Ол: «Өтіп бара жатқан неміс».

Тұман арасынан әдемі сақалды мырза шығады e

өзін таныстырады: «Танысқаныма қуаныштымын, Карло Маркс»

Ой... (таңдану)

«Баланы көріп тұрсың ...» Бала кезімде ... Олардың бәрі мені жолдас деп атайды, бұл келеді ...

және сөздік қорды тағы бір рет өзгертіңіз.

«... Камера жеткіліксіз

дұрыс мақсатпен ... Сіз қате уақыттасыз, маған сеніңіз.

Менде бар

заттарды жылжыту тәжірибесі!»

Және бұл рас.

«Сонымен, ол қалай қозғалды

бәрі менің уақытымда?

Міне, астана, міне, сыныптар,

буржуазия және т.б. және т.б.».

Ал мен: жарқыл!

Жақсы Маркс жылығанда... Ол папараццоға ұқсайды!

Бірақ батылым бар

оған: «Біз де, капитал, таптар, буржуазия... жарқ!» деп айтыңыз.

«Жарайсың!»

«Рахмет!»

Мен жақсылықтың ciglioni білдіретінін кейін түсіндім ... Сүйіспеншілікпен,

білдіреді

«Жарайсың, буржуазия... кетті.

Дәлірек айтсақ, бұл есептелмейді ... Ұнтақталған! »

Жоқ, мен мұнда ренжідім ... Ол кетті ... Құдай-ау, буржуазия кетті ...

Оның айтқаны да ашулы, өйткені бірі: ол біздің ішімізді жұлып алды

қазірге дейін

Ал мен: «Бірақ бастықтар, капиталистер ме?

Ол әдемі, бәрін көретін көздерімен көрінеді: «Бастықтар, капиталистер.

.

Мен оларды көрмеймін ... мағынасында ... олар жеке тұлғаға айналуда ».

«Жезөкше бақытсыздық!

Бірақ мен бір нәрсені ұстауым керек, маған керек

бекітілген нүктелер!»

— Онда сен Исамен сөйлесуің керек еді!

«Рахмет жасадым... Бірақ айтыңызшы, ұстаз... таптық күрес...

таптық күрес... ең болмағанда таптық күрестен шығайық!»

Ол сабырмен: «Таптық күрес ...»

«Тезірек шебер ...»

«Таптық күрес әлі де әділ болар еді...»

«Оо...»

«... сабақтары анық болса!

«Сыныптар қаншалықты түсініксіз... Сонда сен марксист емессің!

Мен болсам кешіріңіз

ренжіді, Маркс... бірақ сен аздап ұяң көрінесің.

Ал империализм,

империализм?»

«Ал...» Ол қандай сабырлы, Маркс!

«Кел, империализм...»

«Жақсы... мен бұл туралы Ленинмен сөйлестім.

Ол жоғарыда оған қарап тұр... Ол бізге қарап тұр!

Оның айтуынша, оның суреті бұлыңғыр.

Пакс туралы ... Пакс Американа туралы ...

Ол бейбітшілік соғыстан да жаман дейді.

«Иә, тіпті сертификатталған жынды да айтты.

Содан кейін, содан кейін ...

енді ештеңе көрмейсің бе?

Қазір не қарап тұрсың, ештеңе қалмаса не қарап тұрсың?»

«Бұл дұрыс емес, күрес әлі де бар.

Расында да, бұрынғыдан да жау көп.

Бірақ олар өздерін басқа жолмен көрсетеді.

Тағы да... Өндірісті көріп тұрсыз ба?

Ол осындай... кішкентай қыз еді.

Ол қалай өсті!

Қандай денсаулық!

Менің есімде, мен ...

әкесі бар кішкентай қыз ... мынаны істе, мынаны істе ... Жынды нәрселер.

Автономды әйел айтпаса да түсінікті.

Бірдеңе істеу керек...

«Сильнигі бар Лейка алып кел...»... бірдеңе істеу керек, жарқыл!

Мұның бәрі көбірек... жарқыл... иә, әрине... жарқыл!

Қызық... жарқыл!

Мен түссіндім.

.

Мұның бәрі одан да көп ... »

Ал қарт мені әбден қиналып қалдырып, теңселіп кетіп қалды.

«Рама, орам... Кетпе... Орам... маған жібер!

«Қарғыс атқыр, қатал, тіпті атеросклерозбен де ол осында келеді,

ол бәрі қозғалып жатқанын көреді, ол бес жүздікке дейін шертеді ... бұл мания, мания!

Менде нақты, нақты идеялар болды ...

«Маған жаз!

Иә, маған бірдеңе жаз!»

Әйтпесе, шамамен он жылдан кейін бір таңертең тұрып,

білмей-ақ, ол шынымен де буржуазиясыз, тапсыз,

бастықтарсыз... бірақ бұрынғыдан да боқтықта!