Il sogno di Gesù - Giorgio Gaber

Quando si è un po' filosofi non si sogna mai a caso

Ero una specie di Diogene… con una lampada in mano.

In un posto che poteva

essere Roma.

Cercavo l’uomo in questo sgretolamento…

Sento cantare da lontano… Sarà Claudio Villa.

Si avvicina… Non era Claudio

Villa… più moderno.

Era Gesù!

Cristo!

Bello, luminoso, stupendo, capelli lunghi, un filino di neon intorno…

che fa: bzzzz… L’avrei baciato.

No, gli porta male

«Maestro, qui è un disastro, manca lo spirito!

Guardi, guardi, lei che se ne

intende»

«Figliolo, non avete capito niente!»

credevo fosse più gentile, «Non è una problema di spirito.

Il segreto… sta nel corpo»

Com'è semplice, lapidario… sempre stato.

Si capisce tutto, altro che Hegel!

«Sì, maestro, d’accordo, via lo spirito…» Toh, Hegel!

«Ma anche come corpo

qui… catastrofe!

L’ha letto l’IO DIVISO… catastrofe»

«E io, ai miei tempi, cosa credi abbia trovato?

La decadenza, lo sfasciamento…

io me ne intendo di sfaceli.

(canta) Oh, oh Roma!»

Spiritoso Gesù, sempre col dito alzato.

Ho capito da chi ha preso Montini!

«Ascolta Gesù, non riesco a farti capire, forse sei un po'… insomma,

sono passati un po' di anni.

E poi tu non hai mai capito un granché di storia.

Non te ne fare una croce.

Sì, insomma, anche noi si tenderebbe all’interezza

del corpo.

Solo che le nostre condizioni storico-politiche… va be',

e arabo per te… insomma l’educazione, la repressione…»

Mi interrompe:

«Ti capisco, ti capisco figliolo.

Anch’io ci ho avuto un padre autoritario.

Mia mamma mi lasciava far tutto… e mi sono sganciato.

Mi sono occupato

dell’uomo, mica astrazioni, e ho fatto tutto un lavoro sul corpo… Guarda qui!

«(fa vedere le mani)

«La Madonna!

Cioè, Gesù, fatti vedere… Non nel senso… voglio dire,

fatti capire.

Tu non sei famoso per il corpo, sei famoso… insomma…

sei un po' evanescente»

«Ma che evanescente!

Sono corporeo… io.

Non ci ho niente di divino.

Non mi ha mai sfiorato neanche l’idea.

Io vivo»

«Ma questo rovescia tutto!»

«Era ora!

Io vivo, parlo anche poco, non è vero quello che dicono.

Faccio delle cose… semplici… come respirare… un’energia naturale dentro

di me, mica fuori.

Quella ce l’ha il mio babbo, dicono.

Non ho mai parlato di

anime, io.

Ho fisicizzato tutto.

Basta guardare come mi muovo: sono l’unico che

sa camminare in un prato»

Oh mamma, come si muove bene!

È tutto corpo.

Bello, bello senz’anima… come noi

«Eh no.

Voi siete brutti, stupidi, ideologici, mentali.

Voi, anche quando

parlate di corpo, siete testacchioni, distaccati.

Aandate sempre di testa.

Andate di corpo!»

«Sì, sì, ma ci siamo mossi.

Credi che non ce l’abbiamo il problema di

fisicizzare?»

«Le ho sentite, le ho sentite le tue storielle: magiare un’idea…» e ride

«Cosa ridi?»

E lui ride ancora

«E io cosa volevo dire con la comunione?

L’idea… che ti entra nel corpo.

Non avete capito un’ostia!

Le ho dette duemila anni fa, quelle stupidate lì.

E quell’altra: chiedo scusa se parlo di mia mamma… Ho sempre parlato…

di pane, io… di roba semplice.

Mica teologia.

È che dopo non li agguanti più.

Ti credono troppo, ti capiscono male.

La colpa è di quei matti che,

con la scusa del mio nome, vanno, vanno, vanno, di testa fanatici, scalmanati,

ne fanno di tutti i colori in giro per il mondo».

E canta: «Il delirio!»

Però, che orecchio!

«Sì, sì, ma anche tu sei sicuro che… un po' di ideologia.

.

no… Quando hai detto a San Pietro… di mettere… sì… la pietra…»

«Eh sì, lì ho fatto una cazzata!

È per mio padre, sai.

Non ci ha mai avuto una

casa.

Però bella, eh… solida.

Un chiesone che non finisce mai.

Perché se uno fa le cazzate, perlomeno che le faccia bene!

Se penso a voi…

mi fate pena.

Ogni sei mesi… una chiesettina… Poi crolla…

un’altra chiesettina… un’altra… Non vi dura niente la roba!»

«Certo, perché crediamo nel movimento, noi!»

«E allora, perché fate le chiesine?»

«Già.

E come si fa a non farle?

Me lo dica maestro»

«Figliolo, cerca di sognarti Marx.

Mi dispiace, io ci ho il mio specifico «.

E sta per andarsene… «Oh, oh, Roma!»

«No, no!

Un momento, maestro!

Qui l’uomo muore!»

«E be'?

Che c'è di male.

Tanto risorge, no?

La resurrezione del corpo…

Semplice… Buona Pasqua!»

Сіз аздап философ болсаңыз, сіз ешқашан кездейсоқ армандамайсыз

Мен Диогеннің бір түрі болдым ... қолымда шам бар.

Мүмкін болатын жерде

Рим болу.

Мен осы күйреген адамды іздедім ...

Мен әнді алыстан естимін... Бұл Клаудио Вилла болады.

Ол жақындады... Бұл Клаудио емес еді

Вилла... заманауи.

Бұл Иса болды!

Христос!

Әдемі, жарқын, әдемі, ұзын шаш, аздап неон ...

бұл: bzzzz ... мен оны сүйіп алар едім.

Жоқ, бұл оны ауыртады

«Ұстаз, міне, апат, рух жетіспейді!

Қараңызшы, ол кетіп бара жатыр

ниет етеді»

— Балам, сен ештеңе түсінбедің!

Мен оны мейірімдірек деп ойладым, «Бұл рухтың мәселесі емес.

Құпия ... денеде жатыр»

Қаншалықты қарапайым, лас... ол әрқашан болды.

Біз Гегельден басқаның бәрін түсінеміз!

«Иә, ұстаз, жарайды, рухты жіберіңіз...» То, Гегель!

«Бірақ дене ретінде

мұнда ... апат!

Мен оны оқыдым ... апат »

«Ал мен өз күнімде не таптым деп ойлайсың?»

Ыдырау, ыдырау...

Мен ыдырау туралы білемін.

(ән айтады) О, Рим!»

Тапқыр Иса, әрқашан саусағы жоғары.

Мен Монтинидің кімнен шыққанын түсінемін!

«Тыңдашы, Иса, мен сені түсіндіре алмаймын, мүмкін сен аз шығарсың...

бірнеше жыл өтті.

Оның үстіне сіз тарихты көп түсінбедіңіз.

Оған крест жасамаңыз.

Иә, қысқасы, біз де тұтастыққа бейім болар едік

дененің.

Біздің тарихи-саяси жағдайларымыздан басқа... жарайды,

ал саған араб... қысқасы, білім, қуғын-сүргін...»

Ол сөзімді бөліп:

«Мен сені түсінемін, мен сені түсінемін, балам.

Онда менің де авторитарлық әкем болды.

Анам маған мұның бәрін жасауға рұқсат берді ... және мен ілмектен шықтым.

Мен бос емеспін

адам туралы, абстракциялар емес, мен денеде барлық жұмысты жасадым ... Міне, қараңыз!

«(Қолдарын көрсетеді)

«Мадонна!

Айтайын дегенім, Иса, өзіңді көрсін... Бұл мағынада емес... Айтайын дегенім,

өзіңізді түсіндіріңіз.

Сіз денеңізбен танымал емессіз, сіз әйгілісіз ... жақсы ...

сен аздап елеусізсің»

«Бірақ қандай ұмытшақ!

Мен денемін... мен.

Менде бұл туралы құдайлық ештеңе жоқ.

Бұл идея менің ойыма да келген емес.

мен өмір сүремін»

«Бірақ бұл бәрін төңкереді!»

«Уақыт болды!

Мен өмір сүремін, аз да болса сөйлеймін, олардың айтқаны дұрыс емес.

Мен нәрселерді жасаймын ... қарапайым ... тыныс алу сияқты ... ішкі табиғи энергия

сыртымнан емес, менікі.

Менің әкемде бар, дейді олар.

Мен ешқашан сөйлескен емеспін

жандар, мен.

Мен бәрін физикалық түрде жасадым.

Менің қалай қозғалатынымды қараңыз: мен жалғыз адаммын

шалғында жүре алады »

О, ана, ол қандай жақсы қозғалады!

Мұның бәрі дене.

Әдемі, жансыз сұлу... біз сияқты

«Жоқ.

Сіз шіркін, ақымақ, идеялық, ақылсыз.

Сіз, тіпті қашан

дене туралы айтсаңыз, сіз үлкен бассыз, бөлексіз.

Әрқашан басыңыз жүріңіз.

Денеге барыңыз!»

«Иә, иә, бірақ біз әрі қарай жүрдік.

Бізде проблема жоқ деп ойлайсыз ба

физикалықтандыру?»

«Мен оларды естідім, мен сіздің әңгімелеріңізді естідім: идеяны жеңіз ...» және күледі

-Не күліп тұрсың?

Және ол тағы күледі

«Ал мен араласу дегенді қалай түсіндім?

Идея ... сіздің денеңізге енеді.

Сіз хостты түсінбедіңіз!

Мен оларды екі мың жыл бұрын айтқанмын, ондағы ақымақтарды.

Ал екіншісі: Кешіріңіз, егер мен анам туралы айтсам ... мен үнемі сөйлесетінмін ...

наннан, мен ... қарапайым нәрселерден.

Теология емес.

Тек содан кейін сіз оларды енді ұстамайсыз.

Олар саған қатты сенеді, сені жаман түсінеді.

Кінә сол жындыларда,

менің атымды сылтаумен, олар барады, барады, барады, фанаттардың басы, төбелес,

олар бүкіл әлем бойынша барлық түстерді жасайды ».

Және ән айтады: «Делирий!»

Бірақ қандай құлақ!

«Иә, иә, бірақ сіз де сенімдісіз ... кішкене идеология.

.

жоқ ... Сіз Әулие Петрге ... ... иә ... тасты ... қоюды айтқан кезде ... «

«Иә, мен ол жерде ренжідім!

Бұл менің әкем үшін, білесіз бе.

Ол жерде ешқашан болмаған

үй.

Бірақ әдемі, иә... қатты.

Ешқашан бітпейтін шіркеу.

Өйткені, егер біреу ақымақтық жасаса, кем дегенде бұл олар үшін жақсы!

Сені ойласам...

Мен сені аяймын.

Әр алты ай сайын ... шағын шіркеу ... Содан кейін ол құлады ...

тағы бір кішкентай шіркеу ... басқа ... Бұл заттар ештеңеге созылмайды!

«Әрине, өйткені біз қозғалысқа сенеміз!

«Олай болса, сен неге шіркеулер жасайсың?»

«Қазірдің өзінде.

Ал сіз оларды қалай жасай алмайсыз?

Маған айтыңызшы қожайын»

«Балам, Марксті армандауға тырыс.

Кешіріңіз, менде өзімдікі бар.

Ал ол кетейін деп жатыр... «О, о, Рим!».

«Тоғызыншы!

Бір сәт, ұстаз!

Міне, адам өледі!»

«Енді не'?

Бұған не болды.

Осыншама көп қайта тіріледі, солай емес пе?

Дененің қайта тірілуі ...

Қарапайым ... Пасха құтты болсын! »