Жалобно стонет - Георгий Виноградов, Николай Кручинин, Георгий Виноградов, Николай Кручинин

Жалобно стонет ветер осенний,

Листья кружатся поблекшие.

Сердце наполнилось тяжким сомнением,

Помнится счастье ушедшее.

Помнятся летние ночи веселые,

Нежные речи приветные.

Очи лазурные, рученьки белые,

Ласки любви бесконечные.

Все, что бывало, любил беззаветно я,

Все, во что верилось мне,

Все эти ласки и речи приветные

Были лишь грезы одне.

Грезы, так что же к чему пробуждения

Осень и холод, и тьма;

Ужель исчезла пора увлечения,

Счастье, любовь без ума.

Но ужель исчезли навеки дни счастия

И осужден я судьбой

Жить без любви и без слова участия

Жить с моей старой тоской!

Күзгі жел аянышты ыңылдап,

Жапырақтары қурап қалады.

Жүрегім терең күдікке толы болды

Мен жоғалған бақыт есімде.

Жаздың көңілді түндері есімде

Нәзік сөздер қабылданады.

Ақшыл көздер, аппақ қолдар,

Махаббаттың еркелетулері шексіз.

Болғанның бәрін мен риясыз сүйдім,

Мен сенгеннің бәрі

Бұл еркелетулер мен сөздердің бәрі құпталады

Тек армандар болды.

Түс көреді, оянғаннан не керек

Күз және суық және қараңғылық;

Құмарлықтың уақыты кетті ме?

Бақыт, ақылсыз махаббат.

Бірақ бақытты күндер мәңгілікке жоғалып кетті

Ал мен тағдырдың жазасын алды

Сүйіспеншіліксіз және қатысу сөзсіз өмір сүру

Ескі сағынышыммен өмір сүр!