Уралочка - Георгий Виноградов, Арам Ильич Хачатурян

Моя подружка дальняя, как елочка в снегу,

Ту елочку-уралочку забыть я не могу.

Давно ушел я из дому, но помню до сих пор

Ее совсем особенный уральский разговор.

Письмо моей уралочки попробуй-ка пойми:

На фронт прислала валенки, а пишет мне:"Пимы".

На каждом слове «токает»: все «то», да"то", да «то»,

Зато такого токаря не видывал никто.

Моей далекой весточке не так легко дойти,

Но ты, моя невесточка, работай, не грусти.

А если встанет в горлышке непрошенный комок-

Ну что ж, моя уралочка, поплачь и ты чуток.

Но дело наше верное, не стоит слезы лить!

Свободные, счастливые, сто лет мы будем жить.

Приду-сыграем свадебку, по чарке разопьем,

И вскоре сыну имечко придумаем вдвоем.

Менің дос қызым алыста, қардағы шырша сияқты,

Сол Жайық шыршасын ұмыта алмаймын.

Мен үйден баяғыда кеттім, бірақ әлі есімде

Оның ерекше Орал әңгімесі.

Менің Уралочканың хатын түсінуге тырысыңыз:

Майданға киіз етік жіберді, бірақ ол маған: «Пима» деп жазады.

Әрбір сөзде ол «ағылады»: барлығы «ана», иә «ана», иә «ана»,

Бірақ мұндай токарьді ешкім көрмеген.

Менің алыстағы хабарыма жету оңай емес,

Бірақ сен, келінім, жұмыс істе, мұңайма.

Егер мойынға жағымсыз түйір пайда болса -

Жарайды, уралочкам, аздап жыла.

Бірақ біздің себепіміз рас, бұл көз жасын төгуге тұрарлық емес!

Азат, бақытты, жүз жыл өмір сүреміз.

Келемін, той ойнаймыз, кесе ішеміз,

Жақында ұлымызға ат қоятын боламыз.