Kenji - Fort Minor

My father came from Japan in 1905

He was 15 when he immigrated from Japan

He, he… he worked until he was able to buy this patch

And build a store

Let me tell you the story in the form of a dream,

I don’t know why I have to tell it but I know what it means,

Close your eyes, just picture the scene,

As I paint it for you, it was World War II,

When this man named Kenji woke up,

Ken was not a soldier,

He was just a man with a family who owned a store in LA,

That day, he crawled out of bed like he always did,

Bacon and eggs with wife and kids,

He lived on the second floor of a little store he ran,

He moved to LA from Japan,

They called him 'Immigrant,'

In Japanese, he’d say he was called «Esay,»

That meant 'First Generation In The United States,'

When everyone was afraid of the Germans, afraid of the Japs,

But most of all afraid of a homeland attack,

And that morning when Ken went out on the doormat,

His world went black 'cause,

Right there;

front page news,

Three weeks before 1942,

«Pearl Harbour’s Been Bombed And The Japs Are Comin',»

Pictures of soldiers dyin’and runnin',

Ken knew what it would lead to,

Just like he guessed, the President said,

«The evil Japanese in our home country will be locked away,»

They gave Ken, a couple of days,

To get his whole life packed in two bags,

Just two bags, couldn’t even pack his clothes,

Some folks didn’t even have a suitcase, to pack anything in,

So two trash bags was all they gave them,

When the kids asked mum «Where are we goin'?»

Nobody even knew what to say to them,

Ken didn’t wanna lie, he said «The US is lookin’for spies,

So we have to live in a place called Mandinar,

Where a lot of Japanese people are,»

Stop it don’t look at the gunmen,

You don’t wanna get the soldiers wonderin',

If you gonna run or not,

'Cause if you run then you might get shot,

Other than that try not to think about it,

Try not to worry 'bout it;

bein’so crowded,

Someday we’ll get out, someday, someday.

As soon as war broke out

The G. I came and they just come to the house and

«You have to come»

«All the Japanese have to go»

They took Mr. Lee

People didn’t understand

Why did they have to take him?

Because he’s an innocent (neighbour/labourer?)

So now they’re in a town with soldiers surroundin’them,

Every day, every night look down at them,

From watch towers up on the wall,

Ken couldn’t really hate them at all;

They were just doin’their job and,

He wasn’t gonna make any problems,

He had a little garden with vegetables and fruits that,

He gave to the troops in a basket his wife made,

But in the back of his mind, he wanted his families life saved,

Prisoners of war in their own damn country,

What for?

Time passed in the prison town,

He wanted them to live it down when they were free,

The only way out was joinin’the army,

And supposedly, some men went out for the army, signed on,

And ended up flyin’to Japan with a bomb,

That 15 kilotonne blast, put an end to the war pretty fast,

Two cities were blown to bits;

the end of the war came quick,

Ken got out, big hopes of a normal life, with his kids and his wife,

But, when they got back to their home,

What they saw made them feel so alone,

These people had trashed every room,

Smashed in the windows and bashed in the doors,

Written on the walls and the floor,

«Japs not welcome anymore.»

And Kenji dropped both of his bags at his sides and just stood outside,

He, looked at his wife without words to say,

She looked back at him wiped the tears away,

And, said «Someday we’ll be okay, someday,»

Now the names have been changed, but the story’s true,

My family was locked up back in '42,

My family was there it was dark and damp,

And they called it an internment camp

When we first got back from camp… uhh

It was… pretty… pretty bad

I, I remember my husband said

«Are we gonna stay 'til last?»

Then my husband died before they close the camp.

Менің әкем 1905 жылы Жапониядан келген

Ол Жапониядан көшіп келгенде 15 жаста еді

Ол, ол… осы патчты сатып алғанша жұмыс істеді

Және дүкен салыңыз

Сізге арманның түріндегі оқиғаны айтып берейін

Неліктен мен оны айтуым керек екенін білмеймін, бірақ мен оның нені білдіретінін білемін,

Көзіңізді жұмып, жай ғана көріністі елестетіңіз,

Мен сізге боядым                             дүниежүзілік  соғыс 

Бұл Кенджи есімді адам оянғанда,

Кен солдат емес еді,

Ол LA-да дүкені бар отбасылы адам болған.

Сол күні ол әдеттегідей төсектен шықты,

Бекон мен жұмыртқа әйелі мен балаларымен,

Ол өзі басқаратын шағын дүкеннің екінші қабатында тұрды,

Ол Жапониядан лаке көшіп келді,

Олар оны «иммигрант» деп атады.

Жапон тілінде ол өзін «Эсэй» деп атайтын

Бұл "АҚШ-тағы бірінші ұрпақ" дегенді білдіреді

Барлығы немістерден қорқып, жапондардан қорқатын кезде,

Бірақ, ең алдымен, Отанға шабуыл жасаудан қорқады,

Сол күні таңертең Кен кілемшеге  шыққанда,

Оның әлемі қара болды, өйткені,

Дәл сол жерде;

алдыңғы беттегі жаңалықтар,

1942 жылдан үш апта бұрын

«Перл-Харбор бомбаланды, ал жапондар келе жатыр»

Өліп жатқан және жүгірген сарбаздардың суреттері,

Кен мұның не әкелетінін білді,

Өзі болжағандай, Президент былай деді:

«Біздің елдегі зұлым жапондар құлыпталады»,

Олар Кенге бірнеше күн берді,

Бүкіл өмірін екі дорбаға салу үшін,

Екі сөмке, тіпті киімдерін жинай алмады,

Кейбір адамдардың бірдеңені жинауға чемоданы да болмады

Оларға қоқыс салатын екі дорба ғана болды,

Балалар анасынан «Біз қайда бара жатырмыз?» деп сұрағанда.

Ешкім оларға не айтарын да білмеді,

Кен өтірік айтқысы келмеді, ол «АҚШ тыңшыларды іздеп жатыр,

Сондықтан біз Мандинар деп аталатын жерде тұруымыз керек,

Жапондықтар көп қайда                                             

Тоқта, қарулыларға қарама,

Сіз сарбаздарды таң қалдырғыңыз келмейді,

Жүгірсең, жүрмесең,

'Себебі, егер сіз жүгірсеңіз, сізге оқ тиіп қалуыңыз мүмкін,

Одан басқа бұл туралы ойламауға тырысыңыз,

Бұл туралы уайымдамауға тырысыңыз;

тым көп,

Бір күні шығамыз, бір күні, бір күні.

Соғыс басталған бойда

G. Мен келдім, олар жай ғана үйге келеді және

«Сіз келуіңіз керек»

«Барлық жапондықтар  кетуі керек»

Олар Ли мырзаны алып кетті

Адамдар түсінбеді

Неліктен олар оны алып кетуге мәжбүр болды?

Өйткені ол кінәсіз (көрші/жұмысшы?)

Қазір олар сарбаздармен қоршалған қалада,

Күнде, түнде оларға төменнен қара,

Қабырғадағы қарауыл мұнараларынан,

Кен оларды мүлдем жек көре алмады;

Олар жай ғана өз жұмыстарын істемеді және,

Ол ешқандай қиындық тудырмайтын еді,

Оның көкөністері мен жемістері бар шағын бақшасы болды.

Ол әйелі жасаған себеттегі әскерлерге берді,

Бірақ ойының бір түкпірінде ол отбасының өмірін сақтап қалғанын қалайды,

Өз елінде соғыс тұтқындары,

Не үшін?

Түрме қалашығында уақыт өтті,

Ол олардың қолдары бос болған кезде өмір сүргендерін қалады,

Шығудың жалғыз жолы - әскерге қосылу,

Кейбір адамдар әскерге аттанды, қол қойды,

Соңында бомбамен Жапонияға ұштым,

15 килотонналық жарылыс соғысты тез тоқтатты,

Екі қала қиратылды;

соғыстың соңы тез келді,

Кен балаларымен және әйелімен қалыпты өмір сүруге үлкен үмітпен шықты.

Бірақ олар үйлеріне қайтып келгенде,

Көргендері оларды жалғыз сезінді,

Бұл адамдар әр бөлмені қоқыспен тастады,

Терезелерді сындырып, есіктерді қағып,

Қабырғалар мен еденге жазылған,

«Жапондар енді қарсы емес.»

Ал Кенджи екі сөмкесін екі жағына тастап, сыртта тұрды,

Ол сөзсіз әйеліне қарады:

Ол оған қарап, көз жасын сүртті,

«Бір күні жақсы боламыз, бір күні» деді.

Қазір атаулар өзгертілді, бірақ оқиға рас,

Менің отбасым '42-де құлыпталды,

Менің отбасым сол жерде болды, ол қараңғы және дымқыл болды,

Және олар     интернационарлық лагерь деп атады

Лагерден алғаш оралғанымызда... уф

Бұл… өте… өте нашар болды

Күйеуімнің айтқаны есімде

«Соңына дейін қаламыз ба?»

Сосын күйеуім лагерді жаппас бұрын қайтыс болды.