When Mind Escapes Flesh - Ephel Duath

Lying in conscious abandon

I challenge the barrier of sleep

While my breaths dance with the moon

My body gets rigid

Immobile

Dead at touch

Between these two layers of being

My mind stands awake

And escapes the flesh

My eyes tremble

While the third one

Fools all senses and leads

I see through now

And the outside walk begins

Being weightless terrifies

Floating around these walls

I’m forced to trust new perceptions

Just a gold spiderweb

Attaches me to the life I know

My mortal self

Lying pale

Seems futile from above

Obstacles are no more

I pass through the doors of my knowledge

Memories transfigure in landscapes

Voices are long stripes of sound

Movements get traced in the air

Time moves slow

Scanned by a distant heartbeat

I sense the fear of not returning back

And I keep ignoring it

A room appears

An old man blurs out from the walls

I aim in his direction

When the floor opens up

Gravity claims its power back

A black void eats me down

In free fall I hear life calling my name

Fighting my return

I keep climbing up

Shouting back all my strength

Movements stab my confidence

Everything I touch turns my spirit down

Between two tearing forces my will raises his chin

And blind from fear I aim to the old man towering above

Tears flow through my disfigured self

I fight against my conscience’s weight

Slow like mountain corrosion

With the last of my breath I get to his face

When eyes meet eyes

My forehead implodes like crystal

While my mouth erupts rocks and soil

Drained out

I abandon myself in this limbo

I now float again

Life holds me close

Eating up my strained will

Like a bird in a storm

I open my wings and let go

Defeated by my same power

I wake up in myself

Lying in unconscious disorder

I’ll stand again

Саналы түрде тастап кету

Ұйқының тосқауылына күмәнданамын

Менің демім аймен билегенде

Денем қатып қалады

Қозғалмайтын

Қол тигізгенде өледі

Болмыстың осы екі қабатының арасында

Менің ойым оянды

Және еттен құтылады

Менің көздерім дірілдейді

Үшіншісі болған кезде

Барлық сезімдерді ақымақ және жетелейді

Қазір көремін

Ал сырттағы серуен басталады

Салмақсыз болу қорқынышты

Осы қабырғалардың айналасында қалқып жүр

Мен жаңа түсініктерге сенуге мәжбүрмін

Жай алтын өрмекші тор

Мені білетін өмірге  байлайды

Менің өлім

Бозарып жатыр

Жоғарыдан түкке тұрғысыз көрінеді

Енді кедергілер жоқ

Мен білім есігінен өтемін

Естеліктер пейзаждарда өзгереді

Дауыстар — ұзын дыбыс жолақтары

Қозғалыс ауада қадағаланады

Уақыт баяу жылжиды

Алыстағы жүрек соғуымен сканирленген

Мен қайтудан қорқуды сеземін

Мен оны елемеймін

Бөлме пайда болады

Қабырғалардан қария бұлдырап тұр

Мен оның бағытындамын

Еден ашылғанда

Гравитация өз күшін қайтарады

Қара қуыс мені жейді

Еркін күзде өмір менің атымды атағанын естимін

Менің оралуыммен күрес

Мен көтерілуді жалғастырамын

Бар күшімді қайта айқайлаймын

Қозғалыс менің сенімімді шаяды

Мен қол тигізгеннің бәрі рухымды төмендетеді

Екі жыртатын күш арасында менің еркім оның иегін көтереді

Қорқыныштан соқыр мен жоғарыда тік тұрған қартқа қараймын

Менің өшірілген өзім арқылы көз жасым ағып кетеді

Мен ар-ұжданымның салмағымен күресемін

Тау коррозиясы сияқты баяу

Менің демімнің соңғысымен мен оның бетіне жетемін

Көздер көзбен кездескенде

Маңдайым кристалдай жарылып жатыр

Менің аузым тас пен топырақ атқылап жатқанда

Ағызылған

Мен өзімді осы тығырықта  тастаймын

Мен енді қайтадан жүземін

Өмір мені жақын ұстайды

Менің күш-жігерімді жеу

Дауылдағы құс сияқты

Мен қанаттарымды  ашып, жіберемін

Менің сол күшімнен жеңілді

Мен өзім ойянамын

Санасыз күйде жату

мен қайта тұрамын