Shaped by Darkness - Ephel Duath

The crystal skull I wear protects that door right behind my eyes

A passage to a better self I can walk through

Carrying all the tears I can fill my hands with

I crawl my way to that deep silence I fill with thoughts

I crawl my way to that deep silence I fill with thoughts

In there hundreds of brick towers hold a tender sky together

A gold path rolls within electric bundles of feelings buzz around

Amniotic fields lie on raw flesh hills

Clouds of minor notes rumble

There’s a liquid spot in every mirror

There’s a point of distortion in every imaage

There’s a piercing truth in each lie

Here I shut down my double self

And I let my real voice resonate low deep, low deep, low deep

In a state of altered awareness

And I let my real voice resonate low deep, low deep, low deep

My shelter is a shutdown theatre made of bones

I sit on the border of a black stage

Spiderwebs caress my breath

Dust takes the shape of a ghostly crowd

Entertained while I play my guts

Like cello strings

A whirl of bones generates from the ceiling above

In twisting symbiosis with my mute dying chant

The crystal skull I wear protects that door right behind my eyes

A passage to a better self I can walk through

Carrying all the tears I can fill my hands with

The more I dismember the bigger the pearl cage gets

But my aura overcomes it spreading wide like angel’s wings

An ovation celebrates my lethal performance

While exhaling what is left of me

I smile at the crowd and collapsing buildings

Protected by my same death march

I keep the music going

And when life will call back

I’ll promise to escape it tomorrow again

And when life will call back

I’ll promise to escape it tomorrow again

Мен киген хрусталь бас сүйегім сол есікті көзімнің ар жағында қорғайды

Жақсы өзіне өту үшін мен жүре аламын

Қолыма толтыратын бар көз жасымды көтеремін

Мен ойларға толы терең тыныштыққа жүріп келемін

Мен ойларға толы терең тыныштыққа жүріп келемін

Онда жүздеген кірпіш мұнаралар нәзік аспанды ұстап тұр

Сезімдердің электр шоғырларының ішінде алтын жол айналады

Амниотикалық өрістер шикі етті төбелерде жатыр

Кішігірім ноталардың бұлттары шулайды

Әрбір айнада сұйық нүкте бар

Әрбір иеліктен бұрмалану нүктесі бар

Әрбір өтіріктің бір  бір        бір       бір                        өтірік                                                                                                                                 

Міне, мен қос мен жұмылдым

Мен нағыз даусымның төмен терең, төмен терең, төмен терең резонансқа шығуына мүмкіндік беремін

Өзгертілген сана күйінде

Мен нағыз даусымның төмен терең, төмен терең, төмен терең резонансқа шығуына мүмкіндік беремін

Менің баспанам                                                              |

Мен қара сахнаның шекарасында отырамын

Өрмекші торлары тынысымды сипады

Шаң елес  тобырдың пішінін алады

Ойнап жатқанда көңіл көтердім

Виолончельдің ішектері сияқты

Сүйектер жоғарыдағы төбелерден туындайды

Менің үнсіз өлу әніммен бұралған симбиозда

Мен киген хрусталь бас сүйегім сол есікті көзімнің ар жағында қорғайды

Жақсы өзіне өту үшін мен жүре аламын

Қолыма толтыратын бар көз жасымды көтеремін

Неғұрлым көп бөлшектесем, інжу торы соғұрлым үлкейеді

Бірақ менің аура періштенің қанаттары сияқты кең таратады

Қол шапалақтау менің өлімге әкелетін өнерімді атап өтті

Менде қалған нәрсені дем шығарып жатқанда

Көпшілік пен құлап жатқан ғимараттарға күлемін

Мен                                                  өз                                                    |

Мен музыканы жалғастырамын

Ал өмір қашан қайтады

Мен одан ертең қашуға уәде беремін

Ал өмір қашан қайтады

Мен одан ертең қашуға уәде беремін