Сад памяти - Даша Русакова

Где обелисков ровный ряд в поселке нашем,

Ученики разбили сад во Славу Павшим.

Я часто прихожу в тот сад, оставив книжки.

В могилах воины лежат — совсем мальчишки.

Деревья, ветви, здесь, всегда склоняют низко.

Сияет красная звезда на обелисках.

Колокола на церкви бьют печальным стоном,

И люди добрые идут с земным поклоном.

Кровь на обугленных полях давно остыла,

Но только помнит та земля, как это было:

Как уходил в последний бой, служа Отчизне —

Тот, кто пожертвовал собой во имя Жизни.

Под образами мать мольбу в ладони дышит,

Но материнскую печаль дитя не слышит.

Недомечтал о светлых днях и в браке не был —

У паренька в больших глазах застыло небо.

Весной оденется тот сад в наряд невесты,

А с юга птицы прилетят и гнездам тесно.

Вот, солнце летнее взошло, в граните блики;

На плитах четное число цветов гвоздики.

Где обелисков ровный ряд в поселке нашем,

Ученики разбили сад во Славу Павшим.

Біздің ауылда тегіс қатардағы обелисктер қайда?

Шәкірттер өлгендердің даңқы үшін бақ отырғызды.

Сол бақшаға кітап тастап жиі келемін.

Жауынгерлер қабірлерде жатыр - тек ұлдар.

Мұнда ағаштар, бұтақтар әрқашан төмен иілу.

Обелисктерде қызыл жұлдыз жарқырайды.

Шіркеудегі қоңыраулар қайғылы ыңылдап соқты,

Ал жақсылар жерге тағзым етіп барады.

Өртенген алқаптардағы қан баяғыда суыған,

Бірақ бұл жер оның қалай болғанын ғана еске алады:

Ол Отанға қызмет етіп, соңғы шайқасқа қалай кетті -

Өмір жолында өзін құрбан еткен адам.

Суреттердің астында ана алақанында дұға жасайды,

Бірақ ананың мұңын бала естімейді.

Жарқын күндер туралы армандамадым және үйленбедім -

Баланың үлкен көздеріне аспан қатып қалды.

Көктемде сол бақ келіндік киініп,

Ал, оңтүстіктен құстар ұшып, ұялары толып жатыр.

Міне, жазғы күн көтерілді, граниттегі жарқырау;

Тақталарда қалампыр гүлдерінің жұп саны бар.

Біздің ауылда тегіс қатардағы обелисктер қайда?

Шәкірттер өлгендердің даңқы үшін бақ отырғызды.