Diarmuid And Grainne - Cruachan

The years they passed like a flowing stream

In a highland vale shrouded in green

The Fianna marched with Fionn at their helm

Though older and wiser this lord of the realm

He was loyal to his king, Cormac Mac Art

And to his daughter would give his heart

Her name was Grainne, noble and fair

But to marry Fionn she would not dare

A feast was prepared in Tara’s great halls

Marriage banners adorned on the walls

Grainne sat pale as the feast began

Then she spied Diarmuid and to him she ran

«My heart is filled with longing for you»

She whispered to Diarmuid, he knew not what to do

«Grainne, so fair, with eyes like the sun

Please, do not tempt me;

do not anger Fionn.»

She did not listen and she did not care;

She enchanted Diarmuid with her fiery stare

He was under a geis to do what she pleased

(though) he did not resist or ask for release

During the night when the Fianna did sleep

Through Tara’s great halls, the lovers did creep

They fled through the night, to where they knew not

Away from Fionn.

They dared not stop

The cry of hounds they heard in the night

They ran until they were far from sight

Days became weeks and still they fled;

If caught by Fionn, they would both be dead

One night as they lay in a forest so dark

They pledged their love, gave each other their heart

They made love that night on a bed of grass

Two lovers united, never to part

For a year and a half, the chase went on

Wherever Fionn looked, the lovers were gone

They were aided by Aengus, many a time

He was father of Diarmuid, a warrior fine

Aengus grew tired of this bitter pursuit;

He met Fionn and the king to try end the dispute

Neither were pleased, but they did agree

They could live in peace;

they were now free

Fionn relented and gave them some land

They lived in peace and all was grand

Years passed by and the lovers grew old;

They had four sons who grew mighty and bold

Diarmuid longed to go hunting with Fionn

Like in the old days, when they were young

One fateful night, he opened the door;

There stood Fionn;

they were friends once more

There was feasting that night and stories told

The two merry men remembered the battles of old

They planned to go hunting at first light

Though Diarmuid heard cries throughout the night

The Boar was a beast he would not hunt

From the wildest swine to the smallest runt

To kill it would bring his own demise

This curse he had carried all his life

When morning came, Diarmuid set out

He remembered those cries and was filled with doubt

He came upon Fionn at the top of a hill

There was blood on his hands;

he looked ready to kill

«A boar is loose, it has killed my hound.»

Fionn pointed to the beast that lay on the ground

There then came a crash and the boar attacked

It struck Diarmuid hard and broke his back

As he fell down, he stabbed the boar

He killed the beast;

it was no more

«Fionn, help me, I’m dying and you have the gift

Of healing, get water, I’m starting to drift.»

Fionn ran to the stream and cupped his hand

But the water fell through and soaked into the sand

He tried again, this time with success

But when he returned Diarmuid was dead

Grainne fell ill when she heard he was dead

She cursed Fionn and Fianna, oh, how her heart bled

«Diarmuid, sweet Diarmuid, I will always love thee;

I will never forget the way you loved me.»

She lived on her own for some time on her land

Until Fionn did come to ask for her hand

This time she agreed;

Fionn had mended his ways

They went to Kildare to see out their days

Олар ағып жатқан ағын сияқты өткен жылдар

Жасыл түске боялған таулы алқапта

Фианна олардың тізгінінде Фионмен бірге жүрді

Бұл патшалық қожасы егде әрі дана болса да

Ол өзінің патшасы Кормак Мак Артқа адал болды

Ал қызына жүрегін берер еді

Оның аты Гренна, асыл және әділ

Бірақ ол Фионға үйленуге батылы жетпеді

Тараның ұлы залында мереке дайындалды

Қабырғаларға  безендірілген неке баннерлері

Мереке басталғалы Гранн бозарып отырды

Содан кейін ол Диармуидті аңдып, оған жүгірді

«Жүрегім саған деген сағынышқа толы»

Ол Диармуидке сыбырлады, ол не істерін білмеді

«Дән, сондай әділ, күндей көздері бар

Өтінемін, мені азғырмаңыз;

Фионнды ашуландырмаңыз.»

Ол тыңдамады және оған мән бермеді;

Ол Диармуидті отты көзқарасымен сиқырлады

Ол оның қалағанын істеуге мәжбүр болды

(бірақ) ол қарсылық көрсетпеді немесе босатуды сұрамады

Түнде Фианна ұйықтап жатқанда

Тараның үлкен залдары арқылы ғашықтар өтті

Олар түні бойы өздері білмейтін жаққа қашып кетті

Фионнан алыс.

Олар тоқтауға батылы жетпеді

Түнде олар иттердің айқайын естіді

Олар көзден таса болғанша жүгірді

Күндер аптаға айналды, бірақ олар қашып кетті;

Фионн                                                                                                                                                                                                                      

Бір түнде олар қараңғы орманда жатып қалды

Олар махаббаттарына ант берді, бір-біріне жүректерін берді

Олар сол түні шөп төсегінде ғашық болды

Екі ғашық қосылды, ешқашан ажырамайды

Бір жарым жыл бойы қуу жалғасты

Фионн қайда қараса, ғашықтар жоғалып кетті

Оларды AEGUS қолдады, көп уақыт

Ол Диармуид әкесі жауынгер        әкесі                       әк            жауынгер                             әкесі                      жауынгер      әкесі                   әк              жауынгер              жауынгер    әкесі

Энгус бұл ащы қудалаудан шаршады;

Ол дауды тоқтату үшін Фион мен патшаны кездестірді

Ешқайсысы риза болмады, бірақ олар келісті

Олар бейбіт өмір сүре алады;

олар енді бос болды

Фионн көніп, оларға біраз жер берді

Олар бейбіт өмір сүрді және бәрі керемет болды

Жылдар өтіп, ғашықтар қартайды;

Олардың төрт ұлы болды, олар күшті және батыл болып өсті

Диармуид Фионнмен аңға шығуды аңсады

Бұрынғы күндердегідей, олардың жас кезіндегідей

Бір тағдырлы түнде ол есікті ашты;

Ол жерде Фион тұрды;

олар тағы да дос болды

Сол түні дастархан жайылып, әңгімелер айтылды

Екі көңілді адам бұрынғы шайқастарды есіне алды

Олар бірінші жарықта аңға шығуды жоспарлаған

Диармуид түні бойы жылауды естіді

Қабан ол аң ауламайтын аң болды

Ең жабайы шошқадан ең кішкентай аңға дейін

Оны өлтіру оның өліміне әкеледі

Бұл қарғыс ол өмір бойы бойымен өтті

Таң атқанда Диармуид жолға шықты

Ол сол айқайларды есіне түсіріп, күмәнданды

Ол ақымақтыққа төбенің басында келді

Оның қолында қан болды;

ол өлтіруге  дайын  көрінді

«Қабан босап қалды, ол менің итімді өлтірді».

Фионн жерге қойған аңға нұсқады

Одан кейін қабылдап, қабан шабуыл жасады

Ол Диармуидке қатты соғып, белін сындырды

Құлап бара жатып, қабанды пышақтап жіберді

Ол аңды өлтірді;

ол болмады

«Фион, маған көмектесші, мен өліп жатырмын және сізде сыйлық бар

Емдеңіз, су алыңыз, мен қозғала бастадым.»

Фионн аққа жүгіріп барып, оның қолын ұстады

Бірақ су ағып кетіп, құмға сіңіп кетті

Ол                                                                                   тырысты

Бірақ ол қайтып келгенде, Диармуид қайтыс болды

Гранн оның өлгенін естігенде ауырып қалды

Ол Фион мен Фианнаға қарғыс айтты, о, оның жүрегі қалай қанып кетті

«Диармуид, тәтті Диармуид, мен  сені әрқашан жақсы көремін;

Мен сенің мені жақсы көргеніңді ешқашан ұмытпаймын».

Ол өз жерінде біраз уақыт жеке өмір сүрді

Фионн оның қолын сұрауға келгенше

Бұл жолы ол келісті;

Фионн өз жолын жөндеді

Олар күндерін көру үшін Килдарға барды