Swansong for a Raven - Cradle Of Filth

Forgive the day’s last serenades

Her skies, they bruise like Nordic women

Deep crimson stains

That Death would claim

His robes of office swim in

As would I

For his dark eye

Has fixed, a basilisk, a scythe

On charred remains

With shared disdain

For those I chose to mortify

Their cries

Have paralysed

And the smoke has choked these vistas

But still I lie

Though tears have died

On the grave of my Clarissa

A verse for her whispered to the earth

(A lover’s curse is a see-through coffin)

Praises her curves so oft concurred

Though she was

No Snow White on the night she died

Her shadower’s boon when the moon glazed over

Lipped with blood and secrets pried

For on and in they spread her wide

That seraph bride

The Devil’s pride

Shalt soon avenge with swift reprise

But they would writhe

For my dark eye

Bewitched, was fixed like Mordecai’s

On Esther’s reign

And in this vein

I saw their lust still stain her thighs

Their cries

Have paralysed

And the smoke has choked these vistas

But still I lie

Though tears have died

On the grave of my Clarissa

Beneath these trees where the mist enwreathes

Her spirit flees, seeing chains of torches

A fleeting kiss stirring leaves of poetry

I was

No dark knight, breaking men like ice

I was like a lycanthrope until the moon glazed over

Lipped with blood and last goodbyes

Now I dream

Enwrapt in pure clouds of the sweetest oblivion

Where beauty streams

Freed from the teeth of those beasts that had come

To tear out her spells

In red lettered cells

Wherein even the crown prince of Hell

Come out of his arrogant shell

Would falter to better

But her face soon dispels

And as black feathers fell

From heaven’s smoke

So I woke to insanity

Her exquisite corpse

Found fit for their sport

Of course

Would burn on the morrow with me

And there on this night

Strung up in my sight

Naked she sways

Displayed for their vulgar delight

I scream through my bars at the stars

That for these crimes of mine solace me

I will fear not the flames

That to passion are tame

Not nearly the same searing pain

(I pray) As held sway upon losing her

Nor the mettle of roars

That will settle like ashes and scores

As with our ghosts in the fog

When we both turn no more

Күннің соңғы серенадаларын кешіріңіз

Оның аспаны, олар солтүстік әйелдер сияқты көгереді

Қып-қызыл дақтар

Бұл Өлім талап етеді

Оның кеңсе халаттары ішке кіріп кетті

Мен қалаймын

Оның қара көзі үшін

Бекітті, насыбайгүл, орақ

Күйіп қалған қалдықтарда

Ортақ жек көрушілікпен

Мен ренжітуді таңдағандар үшін

Олардың жылағаны

Сал болып қалды

Ал түтін бұл көріністерді тұншықтырды

Бірақ мен өтірік айтамын

Көз жасы өлсе де

Клариссамның бейітінде

Жерге сыбырлады оған арналған өлең

(Ғашықтың қарғысы - өтпелі табыт)

Оның қисық сызықтарын мақтайды

Ол болғанымен

Ол қайтыс болған түні Ақшақар жоқ

Ай жылтыраған кездегі оның көлеңкелі игілігі

Еріндері қанға толы, сырлары ашылды

Өйткені олар оны кең таратады

Сол сераф қалыңдық

Ібілістің мақтанышы

Жақында тез қайталау арқылы кек алады

Бірақ олар бұртиды

Менің қара көзім үшін

Сиқырлы, Мардохай сияқты бекітілді

 Эстер патшалығы кезінде

Және осы бағытта

Мен олардың құмарлығы әлі де оның жамбастарына дақ түсіретінін көрдім

Олардың жылағаны

Сал болып қалды

Ал түтін бұл көріністерді тұншықтырды

Бірақ мен өтірік айтамын

Көз жасы өлсе де

Клариссамның бейітінде

Бұл ағаштардың астында тұман көмкерілген

Оның рухы алаулардың шынжырларын көріп, қашып кетеді

Поэзияның жапырақтарын оятқан өткінші поцелу

Мен едім

Ешқандай қара рыцарь, мұз сияқты жарғыш адамдар

Мен ай жарқырағанша ликантроп дей болдым

Еріндері қан мен соңғы қоштасулар

Енді мен  армандаймын

Ең тәтті ұмытудың таза бұлттарына ораныңыз

Сұлулық ағып жатқан жерде

Сол келген аңдардың тістерінен құтылды

Оның сиқырларын жою үшін

Қызыл әріппен белгіленген ұяшықтарда

Онда тіпті тозақтың мұрагер ханзадасы

Оның тәкаппар қабығынан шық

Әлсіреу жақсы болар еді

Бірақ оның бет-әлпеті тез жоғалып кетеді

Қара қауырсындар құлаған кезде

Аспан түтінінен

Сондықтан мен ақылсыздыққа ояндым

Оның керемет мәйіті

Өз спортына лайық деп тапты

Әрине

Ертеңгі күні менімен бірге жанып кетер еді

Бұл түнде

Менің көз алдымда

Жалаңаш ол теңселеді

Олардың дөрекі ләззаттары үшін көрсетілді

Мен жұлдыздарға барларымды айқайлаймын

Осы қылмыстарым үшін мені жұбатты

Мен жалыннан қорықпаймын

Бұл құмарлыққа көнбейтін

Бірдей дерлік қышқыл ауырсыну емес

(Мен дұғамын) Оны жоғалтқаннан кейін ұстап тұрғандай

Айқай-шудың күші де

Бұл күл мен ұпай сияқты қалады

Тұмандағы біздің елестер сияқты

Екеуміз де бұдан былай бұрылмайтын кезде