Le Palais de Nos Chime res - Charles Aznavour

Nous nous sommes mariés par un jour de printemps

Sans prêtre, sans mairie, sans amis, ni parents

Nous n’avions tout au plus elle et moi que vingt ans

Mais un désir d’adulte brûlait nos cœurs d’enfants.

L’amour en une nuit émancipa nos cœurs

Nous étions enlacés tout honteux de bonheur

Dans nos yeux agrandis ne passait nulle peur

Car la jeunesse rit quand l’enfance se meurt.

Le palais de nos chimères, nous l’avions bâti sur l’horizon

Et nous ceinturions la terre, elle et moi, comme des vagabonds.

Pour s’abreuver à la source de l’amour cet éternel printemps

Nous nous partagions la mousse du château de la rose des vents.

À présent je suis seul je marche toujours

Mais quand je sentirai venir mon dernier jour

Sur la tombe où déjà repose mon amour

Heureux j’irai m'étendre et mourir à mon tour.

Et sous la même croix nos deux corps dormiront

Nos yeux seront cernés par le même horizon

Et de la même terre nos bouches s’empliront

Quand pour l'éternité nos âmes s’uniront.

Le palais de nos chimères a croulé avec mes illusions

Et sous le poids de ses pierres, se lézarde un cœur de vagabond.

Mon passé qui me domine me pousse à errer par tous les temps

Et dormir parmi les ruines du château de la rose des vents.

Біз көктемнің бір күні үйлендік

Діни қызметкерсіз, қалалық әкімдіксіз, достарсыз немесе туыстарсыз

Ең көбі жиырма жаста едік

Бірақ ересек қалау біздің бала жүрегімізді өртеп жіберді.

Бір түнде махаббат жүрегімізді босатты

Бақыттан ұялып, бәріміз бір-бірімен араласып кеттік

Алаңдаған көзімізде қорқыныш жоқ еді

Өйткені балалық шақ өлсе жастық күледі.

Біздің химералар сарайы, біз оны көкжиекте тұрғыздық

Біз жерді белбеуде, ол да, мен де кезбелер сияқты.

Осы мәңгілік бұлақтан махаббат көзінен сусындау

Біз желдің раушан сарайының көбігін бөлістік.

Енді мен жалғызбын, әлі жүрмін

Бірақ соңғы күнім келе жатқанын сезгенде

Менің махаббатым жатқан қабірде

Бақытты мен жатып, өз кезегімде өлемін.

Ал сол кресттің астында екі денеміз ұйықтайды

Біздің көзіміз сол көкжиекке айналады

Ал аузымызға бір елден толады

Қашан мәңгілікке жанымыз бірігеді.

Біздің химералар сарайы менің иллюзияммен құлады

Ал оның тастарының салмағынан қаңғыбастың жүрегі жарылады.

Мені басқаратын өткенім мені барлық ауа-райында адасуға итермелейді

Компас раушан сарайының қирандыларының арасында ұйықтаңыз.