Fraternite - Charles Aznavour

Nous rentrions très tard, mêlant

Des vers purs à des chants obscènes

Et l’on s’asseyait sur un banc

Pour regarder rêver la Seine

Sur l’eau rien ne vivait encore

Ainsi qu’une ouvrière lasse

Pressant sur ses flancs ses fils morts

La Seine dormait dans sa crasse

Nos coeurs d’ivrognes s’emplissaient

D’une bienfaisante latrie

Si le soleil, le vent doraient

Les marronniers des Tuileries

Pour mieux évoquer l’ancien soir

Le plâtre et le vin des tavernes

Egayaient nos vieux habits noirs

Et nos plastrons d’hommes modernes

Alors, ayant honte vraiment

De nous connaître aussi lyriques

Nous offrions un coup de blanc

Aux balayeurs mélancoliques

Belle ruse et l’on découvrait

Dans le balayeur, un poète

Si bien que les verres tremblaient

Sur le comptoir, autel de fête

Et pour que ce soir sans égal

Fût perpétué un pandore

On dressait le procès verbal

Parsemé d’attendus sonores

Үйге өте кеш келдік, араласып кеттік

Таза өлеңдерден ұятсыз әндерге дейін

Ал біз орындыққа отырдық

Сена арманын көру үшін

Суда әлі ештеңе өмір сүрген жоқ

Шаршаған жұмысшы сияқты

Өлген ұлдарын бүйірлеріне басып

Сена өз ластығында ұйықтап жатты

Мас болған жүрегіміз толып кетті

Қайырымды латриядан

Күн болса, жел алтын еді

Тюильерлердегі каштан ағаштары

Ескі кешті жақсырақ ояту үшін

Таверналардың сылағы мен шарабы

Ескі қара киімдерімізді ажарландырды

Ал біздің заманауи ерлердің төсбелгілері

Сондықтан, шынымен ұят

Бізді сонша лирикалық білу үшін

Біз ақ соққыны ұсындық

Мұңды сыпырушыларға

Жақсы трюк және біз аштық

Сыпырушыда ақын

Осылайша көзілдірік дірілдеп кетті

Үстелде, мерекелік алтарь

Осылайша, бүгін түнде теңдесі жоқ

Пандора мәңгілікке қалдырылды

Біз хаттамаларды алдық

Сауатты үміттерге толы