Histoires de fantômes - Canailles, Mélisande Archambault

On finit toujours par s’déboîter l’coeur

Avec nos désirs débiles

À chercher le rubis dans l’dépotoir

Comme le soleil dans la nuit noire

Quand on brûle pour quelqu’un

Qui nous laisse pas le fantôme d’une chance

On grimpe quand même sur tous les toits

Pour lui faire notre plus belle danse

On s’acharne à croire qu’on peut mettre le feu

À du bois mouillé

Comme si y’avait juste c’te flamme-là

Pour se sentir exister

On n’a jamais fini de s’déboîter le coeur

Avec nos histoires de fantômes

À tomber en amour dans l’beurre

Chacun de notre bord dans l’ombre

Même si on meurt de jamais goûter

À toute c’qui brille au loin

Ça fait tellement moins peur

Que d’avoir envie de rien

Біз әрқашан жүрегімізді жаралаймыз

Біздің ақымақ тілектерімізбен

Қоқыстан рубинді іздеп жатыр

Қараңғы түндегі күн сияқты

Біреу үшін күйіп жатқанда

Кім бізге мүмкіндіктің елесін қалдырмайды

Біз әлі де барлық шатырларға көтерілеміз

Оны біздің ең әдемі биге айналдыру үшін

Біз өрт қоя алатынымызға сенуді жалғастырамыз

Ылғал ағашқа

Дәл сол жалын бар сияқты

Сіз бар сияқты сезіну үшін

Жүрегімізді жыртуды ешқашан аяқтамадық

Біздің елес оқиғаларымызбен

Майда ғашық болу

Біздің әр шетіміз көлеңкеде

Ешқашан дәм татпай өлсек те

Алыстан жарқырағанның бәріне

Бұл әлдеқайда аз қорқынышты

Ештеңені қалаудан гөрі