Я пел отлично... - Андрей Никольский

Я пел отлично, и гитара извивалась.

Я был на троне, и судьба мне улыбалась,

И раболепно я благодарил её.

Зал аплодировал, и жизнь казалась вечной.

Смеялся я безоблачно, беспечно,

Наивно полагая, что свершилось!

Потом был ужин в дорогом отеле,

Был приглашён скрипач, и гости тихо сели,

Друг другу демонстрируя себя.

Вот пальцы струн коснулись, и душа рванулась к раю.

Я трогал света луч, так звук был осязаем,

Невероятно одинокий, неземной.

Дрожит его рука, устал скрипач от жизни,

Из глаз его беда уже слезу не выжмет.

Все чувства умерли, лишь память догорала,

И больше никогда он не вздохнёт с надеждой.

О том, что жизнь прошла, упомянёт небрежно.

Он равнодушен и приветлив к нам.

Наверно, нет давно его старухи,

Он вместе с ней, а на земле лишь только звуки,

Он в них живёт и заставляет жить меня.

Какое-то тепло к нему, тепло и жалость.

Ну, может быть, хоть что-нибудь ещё осталось?!

Нет!!!

Всё отцвело давно и смялось.

Хотелось мне помочь ему, но как?

Я суетился.

Нет, я не мог, чего-то я стыдился,

Не знал, как подойти заговорить.

Он отыграл и не уныло закутал шарфом горло

Даже как-то мило.

Вскочил пожать я руку скрипачу: «Скажи,

Ну где мне взять твоё терпенье,

Как научиться жизнь понять и заслужить прощенье?»

Шучу, конечно, я не спрашивал его.

Мен керемет ән айттым және гитара дірілдеп кетті.

Мен таққа отырдым, тағдыр маған күлді,

Ал мен оған рақметімді айттым.

Көрермендер қол соғып, өмір мәңгілік болып көрінді.

Мен бұлтсыз күлдім, абайсызда,

Бұл болғанына аңғал сену!

Содан кейін қымбат қонақүйде кешкі ас болды,

Скрипкашы шақырылды, ал қонақтар тыныш отырды,

Бір-біріне көрсету.

Мұнда саусақтар жіпке тиіп, жан жұмаққа аттанды.

Мен жарық сәулесін ұстадым, сондықтан дыбыс анық болды,

Керемет жалғыздық.

Қолы дірілдейді, скрипкашы өмірден шаршады,

Қиындық оның көзінен бір жасты да шығармайды.

Барлық сезімдер өлді, тек естелік күйіп кетті,

Ол енді ешқашан үмітпен күрсінбейді.

Өмірдің өткені жайдан-жай айтылады.

Ол бізге немқұрайлы және мейірімді.

Кемпірі көпке кеткен шығар,

Ол онымен бірге, жер бетінде тек дыбыстар бар,

Ол олардың ішінде тұрады және мені өмір сүреді.

Оған қандай да бір жылулық, жылулық пен аяушылық.

Бәлкім, әлі бірдеңе қалған шығар?!

Жоқ!!!

Бәрі ұзақ уақыт бойы бозарып, мыжылған.

Мен оған көмектескім келді, бірақ қалай?

Мен қобалжыдым.

Жоқ, алмадым, бір нәрседен ұялдым,

Сөйлеу үшін қалай жақындау керектігін білмеді.

Ол ойнап, тамағын орамалмен ораған жоқ

Тіпті кішкене сүйкімді.

Мен скрипкашының қолын қыспақ болып секірдім: «Айтыңызшы,

Сабырыңды қайдан аламын,

Өмірді түсінуді және кешірімді болуды қалай үйренуге болады?»

Жай қалжың, әрине, мен одан сұраған жоқпын.