Над Окой - Андрей Никольский

от,

Берегам песчаным, избам деревянным,

Землянике да грибам, рощам и полям.

Уха со стерлядочкой, эх, да укропчик с грядочки,

Худо ли по чарочке, эх, да по другой,

Самосад прокурится, и душа разуется,

Бакенщик, не хмурься, брат, аль уже хмельной.

Костер разгорается, разговор меняется,

Жизнь уж не поправится, только вспомню вдруг

Косу темно-русую и глаза чуть грустные,

Тихую печаль в груди, да прощанье рук.

Сколько мне отмерено — только сердцу велено

До конца и бережно Русь свою любить,

Под березой, клёном ли, душа моя похоронена,

Оттого и хочется всех и вся простить.

Спит страна-красавица, а рассвет упрямится

Все губами тянется, эх, поцеловать,

Не вернусь сюда уже, огоньками с баржи мне,

Видно, счастье кто-то хочет пожелать.

Вот и бьют к заутрени, время ехать, муторно,

Завтра снова сутолка, тыща разных дел,

А над рекой широкою, русской синеокою,

Над Окой далекою вечер догорел.

бастап,

Құмды жағалаулар, ағаш саятшылықтар,

Құлпынай мен саңырауқұлақтар, тоғайлар мен алқаптар.

Стерлеті бар құлақ, иә, бақшадан аскөк,

Бұл стақанға жаман ба, иә, басқаша,

Самосад ысталып, жаны шешініп,

Қалың адам, қабағын түйме, ағайын, мас болып кетіпсің.

От жағылады, әңгіме өзгереді

Өмір жақсармайды, кенет есіме түсіп кетті

Қою аққұба өрім және сәл мұңды көздер,

Кеудеде тыныш мұң, қол қоштасу.

Маған қанша өлшенеді – тек жүрекке айтылады

Соңына дейін және мұқият Ресейді жақсы көріңіз,

Қайың, үйеңкі астында, жаным көмілген,

Сондықтан мен бәрін және бәрін кешіргім келеді.

Сұлу ел ұйықтап, таңы қыңыр

Барлық еріндер созылады, о, сүй,

Мен мұнда қайтып келмеймін, баржаның шамдары маған,

Шамасы, біреу бақыт тілейді.

Сондықтан олар матинс үшін ұрды, кететін уақыт келді, бұл қайғылы,

Ертең тағы да қарбалас, мың түрлі нәрсе,

Ал кең өзеннің үстінде орыс көк көзді,

Алыстағы Ока кеші өртеніп кетті.