Бродяга и тень - Алексей Вдовин

Они пели в унисон,

В один голос.

И на вид одним лицом

Был их образ.

Он чуть выше был ее,

Незаметно,

И немного запылен

Южным ветром.

Они шли как будто в шаг,

Как к венчанью.

Но он знал, что не гроша

За плечами.

А когда была беда

И усталость,

То земли она едва

Прикасалась.

Он не видел ее глаз

И ладоней,

Но узнал бы ее сразу

И понял.

Их роднили не ключи

Общей двери,

Свет дневной их обручил

И заверил.

Они пели, но никто

Их не слышал,

И он знал, что не о том

Песню пишет.

И упали удила,

Стыли росы,

Но она не расплела

Свои косы.

Ночь стелила им постель,

Ночь сияла,

И январская метель

Отсмеялась.

И была им пелена

Той постелью.

Он бродягой был — она

Его тенью.

Олар қос дауыспен ән айтты

Бір дауыспен.

Және бір жүзді сияқты

Олардың бейнесі болды.

Ол одан сәл биік еді,

байқалмай,

Және сәл шаңды

Оңтүстік жел.

Олар қадам басқандай жүрді,

Тойға не жетсін.

Бірақ ол бір тиын емес екенін білді

Иықтың артында.

Және қиындық болған кезде

Және шаршау

Сосын ол әрең қонады

мен түрттім.

Ол оның көзін көрмеді

Және алақандар

Бірақ мен оны бірден танитын едім

Ал мен түсіндім.

Олар кілттермен байланысты емес

ортақ есік,

Күндіз оларға құда түсті

Және сенімді.

Олар ән айтты, бірақ ешкім жоқ

Оларды естіген жоқ

Және ол бұл туралы емес екенін білді

Ол өлең жазады.

Ал бит құлады

Шық тамшылары,

Бірақ ол шешпеді

Сіздің шаштарыңыз.

Түн төсектерін жинады,

Түн жарқырап тұрды

Ал қаңтардағы боран

Күлді.

Және олар жабылды

Сол төсек.

Ол қаңғыбас болды - ол

Оның көлеңкесі.