Запретный плод - Алексей Страйк

Давно то было, отжили древа,

И корни много раз пустили сок,

Меняли берега свои моря,

В прах превращая камень и песок…

Вставали горы, разрезая плоть,

Земля горела, воды вновь тушили,

Пожар бессмысленный по сути и по силе

И не лилась ещё на свете кровь.

Жизнь, зарождаясь, тут же умирала,

Святого духа ей не доставало…

В огонь пожарищ, в глубину морей,

В развалы гор, в расщелины камней,

Она стекала, вместе с бурой лавой…

На это всё, смотрел господь без слёз,

Но миг настал и он восстал из грёз.

Раздвинув небо, властными руками,

Прижавшись к водам, алыми губами,

В них жизнь вдохнул и тут потоки гроз.

Направили к земле лихие стрелы,

В неё вонзились, тот час ожило,

Поплыло, залетело, зап олзло,

Шипя, крича, ревя остервенело…

Так путь страданий начала земля,

Среди безвестного полёта во вселенной.

И появилась плоть и стала тленной эта плоть,

А вместе с ней, она.

Земля…

Которая зерно в себя приняв,

И влагу корнем, свет вдохнув в глаза,

Взростила зло, побрав права добра…

Спал дьявол долгие века,

Но час пришёл, взошла луна…

Расправив чёрных два крыла,

Опять его позвала тьма…

Но вышел он средь бела дня,

Решив нарушить свой обет,

И в день и в ночь,

Оставить след, своих деяний отравных,

Что б сеять смерть, среди живых,

Что б сеять боль, когда легко,

Холодный ужас, на тепло,

На радость — горе,

Плач — на смех,

В любовь святую — тяжкий грех,

На братство — ужасы войны,

Он с этим, вышел из скалы…

И озирая небеса,

Поднялся тению орла

И по спирали закружил,

Над дымом, праведных долин…

Крылом рассеяв чёрный дым,

Он не увидел жизнь под ним!

Ни древ зелёных, ни озёр,

Ни речек, вьющихся из гор,

Не видно зелени полей

И изумрудный шлейф морей,

Не восхищал его очей…

Что ж он узрел из-под крыла?

Угасла жизнь, одна земля,

Испепелённая войной,

Пред ним, предстала не живой…

Готов он вновь извергнуть зло!

Но только право, для кого?

Но для кого?

Вот в чём вопрос.

Когда шипы не колят роз,

Теряет смысл, запретный плод,

Никто его уж не сорвёт…

И стало тяжко вдруг ему…

По что она бога не просил,

Что б он то зло остановил,

Что б он задумался, зачем?

Его сослал на эту земь…

И в диком сне не разбудил,

Восстановив ровненье сил.

Ровненье зла, среди добра

И что бы жизнь, средь них цвела…

Добро и Зло — извечный мир:

Добро проснётся, зла лексир,

Как будто селевый поток,

Живое в мрак, сбивает с ног

И есть возможность от добра,

Остановить потоки зла…

Подумал дьявол:

Если бог, случайно тоже занемог?

И захлебнуло бы добро, обитель всю

И в раз светло, возникло над и под землёй,

Как он бы сладил с добротой?

И вскинул руки чернь небес:

О дух всевышний, я твой бес!

Не дай погибнуть, дай добра,

Что б зло я сеял до утра,

А ты б своею добротой,

Весь день терзал меня собой…

Разверзлись облака над ним,

И Господ бог, предстал пред ним:

А… Чёрный Ангел, ты ли это?

Который ненавидел света?

Который зелием своим,

Сгубил крещёный мною мир…

Ступай же с богом,

Ты прощён…

Но лик твой тёмный обречён,

На одиночество… во тьме…

Так покорись своей судьбе!

Мою ошибку много лет,

Ты исправлял, терзая свет

И преуспел… умолк пит,

Среди руин, их дух молчит…

Постой!

О чём ты, мой творец?

Ты тайну знаешь всех сердец!

Предназначение моё, злом,

Ведь восхвалять Твоё добро!

Я спал, бездействовал, м ечтал,

А под тобою люд страдал!

Молитвы к небу обратя,

Они все верили в тебя!

А ты сгубил их, все и вся!

И все творения твои,

В могильные холма легли…

Иль ты признаешь, то что я,

Сильнее во сто крат тебя?

Коль без меня, моё же зло,

По всему миру проросло.

И уничтожило тот мир,

Где ты над всеми был кумир!

Постой!

(и поднял руки бог)

Ты разобраться мне помог,

Как уничтожить

Баяғыда ағаштар ескірді,

Тамырлар талай рет құлады,

Теңіздерінің жағалауларын өзгертті,

Тас пен құмды шаңға айналдыру...

Таулар көтеріліп, етін кесіп,

Жер өртенді, су қайтадан сөнді,

От мәні мен күші жағынан мағынасыз

Ал әлемде әлі қан болған жоқ.

Өмір туды, бірден өлді,

Оған Киелі Рух жетіспеді...

Жалындаған отқа, теңіздердің тереңдігіне,

Таулардың қирандыларында, тастардың ойықтарында,

Қоңыр лавамен бірге төмен қарай ағып кетті...

Осының бәріне Жаратқан Ие көз жасынсыз қарады,

Бірақ сәт келіп, армандарынан көтерілді.

Аспанды құдіретті қолдармен,

Қып-қызыл еріндерімен суға басып,

Ол оларға жан берді, сосын найзағай ағындары.

Олар ұшқыр жебелерді жерге жіберді,

Олар оған кірді, сол сағат өмірге келді,

Ол қалқып, ұшты, жорғалады,

Қаһарлы ысқыру, айқайлау, айқайлау ...

Осылайша жер азап жолын бастады,

Ғаламдағы белгісіз ұшулар арасында.

Ал тән пайда болды, және бұл тән бұзылады,

Және онымен, ол.

Жер…

Дәнді өзіне алған,

Ал тамыр арқылы ылғал, көзге нұрын жұтады,

Жамандықты көтерді, жақсылықтың құқығын алып ...

Шайтан ғасырлар бойы ұйықтап жатыр

Бірақ сағат келді, ай көтерілді ...

Екі қара қанат жайып,

Қараңғылық оны тағы шақырды...

Бірақ тапа-тал түсте далаға шықты,

Антыңызды бұзуға шешім қабылдау

Ал күндіз де, түнде де,

Улы қылықтарыңның ізін қалдыр,

Тірілердің арасына өлім себу үшін,

Оңай кезде ауруды себу үшін,

Суық қорқыныш, жылы,

Қуаныш үшін - қайғы,

Жылау - күлу үшін,

Қасиетті махаббатта ауыр күнә,

Бауырластық туралы - соғыс қасіретін,

Осымен ол жартастан шықты ...

Және аспанға қарап

Қыранның көлеңкесіне шықты

Және спираль түрінде айналды,

Түтіннің үстінде, әділ аңғарлар...

Қара түтінді сейілтетін қанат,

Ол астындағы өмірді көрмеді!

Жасыл ағаштар, көлдер жоқ,

Таудан бұралған өзен жоқ,

Егістіктердің жасылын көре алмаймын

Теңіздердің изумруд шлейфтері,

Оның көздеріне таңданбады...

Ол қанаттың астынан не көрді?

Өскен тіршілік, бір жер,

соғыс күйдіріп,

Оның алдында тірі емес болып шықты ...

Ол қайтадан зұлымдықты шашуға дайын!

Бірақ дұрыс, кім үшін?

Бірақ кім үшін?

Бұл сұрақ.

Раушан гүлдерді тікенектер шаншып кетпегенде

Мағынасын жоғалтады, тыйым салынған жеміс

Оны ешкім құлатпайды...

Кенет оған қиын болды...

Неге Құдайдан сұрамады

Сол зұлымдықты тоқтату үшін,

Ол не ойлайды, неге?

Ол осы жерге жер аударылды...

Жабайы түсімде мен оянбадым,

Күш тепе-теңдігін қалпына келтіру.

Жамандықпен, жақсылықпен тең

Олардың арасында өмір гүлденуі үшін ...

Жақсылық пен жамандық – мәңгілік әлем:

Жақсылық оянады, жамандық лексирі,

Сел сияқты

Қараңғыда тірі, құлатады

Жақсылықтан мүмкіндік бар,

Жамандық ағынын тоқтатыңыз...

Шайтан ойлады

Құдай да кездейсоқ ауырып қалса?

Ал жақсылық бүкіл мекенді тұншықтырар еді

Жарық болғаннан кейін ол жердің үстінде және астында пайда болды,

Ол мейірімділікке қалай қарайды?

Ал аспанның қарасы қолдарын лақтырып:

Уа, Құдіретті Рух, мен сенің жыныңмын!

Маған өлуге жол берме, маған жақсылық бер

Таң атқанша не сепсем,

Ал сен мейірімділігіңмен,

Мені күні бойы алды...

Оның үстінде бұлттар ашылды

Оның алдына Құдай Ие көрінді:

А... Қара періште, бұл сен бе?

Кім дүниені жек көрді?

Кім өзінің сусынымен,

Мен шомылдыру рәсімінен өткен әлемді жойдым ...

Құдаймен бірге жүр

Сен кешірілдің...

Бірақ сіздің қара жүзіңіз жойылды,

Жалғыздыққа... қараңғыда...

Сондықтан тағдырыңызға мойынсұныңыз!

Менің көп жылдардағы қателігім

Жарықты қинап түзеттің

Және ол сәтті болды ... Пит үнсіз қалды,

Үйінділер арасында олардың рухы үнсіз...

Күте тұрыңыз!

Сен несің, жаратушым?

Сіз барлық жүректердің сырын білесіз!

Мақсатым, жамандық,

Өйткені, жақсылығыңды мадақта!

Мен ұйықтадым, ештеңе істемедім, армандадым,

Ал сенің қолыңда адамдар азап шекті!

Дұғаларды көкке бұру

Олардың бәрі саған сенді!

Ал сен оларды, бәрін де, бәрін де құрттың!

Және сіздің барлық туындыларыңыз

Олар қабір төбелеріне жатты ...

Әлде мен мойындайсың ба,

Сізден жүз есе күшті ме?

Менсіз болсам, жамандығым,

Бүкіл әлемде өскен.

Және бұл әлемді жойды

Қайда сен бәрінен бұрын кумир болдың!

Күте тұрыңыз!

(және Құдай оның қолын көтерді)

Сіз маған оны анықтауға көмектестіңіз

Қалай жоюға болады