Ворон - Алексей Страйк

«Черный"надо мной медленно кружил.

Плакал, закрывая Солнце крылом.

Звал меня к себе, крылья мне давал,

Целовал огнем и гладил дождем.

Ворон словно ночь, с ангельским лицом.

Небо белое, ему словно плен.

Эхо повторит еле слышный стон.

Умоляющий подняться с колен.

Кто тебя послал, разыскать меня,

Небо девственное пачкать и рвать.

Чья слепая кисть, день окрасит в ночь.

Света белого тебе не понять.

Заковал меня в тысячи цепей,

И рассыпал сотни битых зеркал.

Не давал уйти, крепко руку сжал,

И в серебряное небо кричал:

Кто тебя послал, разыскать меня,

Небо девственное пачкать и рвать.

Чья слепая кисть, день окрасит в ночь.

Света белого, тебе не понять.

«Қара» үстімнен ақырын айналды.

Күнді қанатпен жауып, жылады.

Ол мені өзіне шақырды, маған қанат берді,

Отпен сүйіп, жаңбырмен сипады.

Қарға түн сияқты, жүзі періштедей.

Аспан аппақ, ол қолға түскен сияқты.

Эхо әрең естілетін ыңылдауды қайталайды.

Тізеден көтерілуге ​​жалыну.

Мені табуға сені кім жіберді

Аспан дақ пен жыртылуға тың.

Кімнің соқыр қылқаламы күндіз түнге дейін боялады.

Сіз ақ жарықты түсіне алмайсыз.

Мені мың шынжырға байлады

Және жүздеген сынған айналарды шашыратып жіберді.

Ол мені тастамады, қолын қатты қысты,

Және күміс аспанға айқайлады:

Мені табуға сені кім жіберді

Аспан дақ пен жыртылуға тың.

Кімнің соқыр қылқаламы күндіз түнге дейін боялады.

Ақ жарық, сен түсінбейсің.