Вспомни, мама - Александр Марцинкевич, Кабриолет

Ты не грусти, слезинку утри.

Нежная, моя мама.

Если я не права, ты меня прости.

Усталые руки мне на плечи положи.

Вспомни мама, как у детской кроватки,

Ты читала мне сказки,

И нежно шептала:"Моя доченька, расти!"

Вспомни мама!

Вспомни мама!

Я подойду, слезинку утру.

Нежно я прошепчу:

«Ты годы свои мне отдала,

Милая, добрая мама моя!»

Вспомни мама,

Как у детской кроватки,

Ты читала мне сказки,

И нежно шептала:"Моя доченька расти!"

Вспомни мама!

Мұңайма, көз жасыңды сүрт.

Жұмсақ, анашым.

Егер мен қателессем, мені кешіріңіз.

Шаршаған қолдарыңызды иығыма қойыңыз.

Анамды бесіктегідей есіңе,

Сен маған ертегілерді оқыдың

Және ақырын сыбырлады: «Қызым, өс!

Анамды еске ал!

Анамды еске ал!

Мен келемін, таңертең көз жасын.

Мен ақырын сыбырлаймын:

«Сен маған жылдарыңды бердің,

Аяулым, мейірімді анам!»

Анашым есіңе,

Бесік сияқты

Сен маған ертегілерді оқыдың

Және ақырын сыбырлады: «Қызым өссін!»

Анамды еске ал!