Il est des êtres beaux - Gilles Servat

Il est des êtres beaux comme un matin du monde

Des êtres déchirants comme un amour enfui

Ils passent lumineux sur nos vies moribondes

Comme un jour qui se lève éteint la vieille nuit

Leur corps a l'élégance et le tranchant des glaives

La transparence aussi et l'éclat du diamant

Leur plus petit sourire c’est la grâce d’un rêve

Plus douce est leur clarté que celle du firmament

Sur leur visage d’ange erre encore une enfance

Que leurs sourcils tempèrent d’un air de gravité

Derrière leur front buté brûle l’intransigeance

Et dans leur regard pur flamboie la vérité

Vous portez devant eux le poids des millénaires

Toutes vos vies passées viennent peser sur vous

Par la fange des ans sont closes vos paupières

Vous êtes par vous-même éclaboussé de boue

Mais l’oiseau de leur main sur votre bras se pose

L’impression de souillure aussitôt s'évanouit

Quelque chose en vous change et se métamorphose

Sous votre chevelure un astre s'épanouit

Et vous voici avec au cœur une fêlure

Voici que craque en vous le mur d’une prison

Une fenêtre s’ouvre sur une autre nature

Où des soleils poèmes dorent d’autres horizons

Puis ils s’en vont portant l’aube comme un diadème

Vous restez éblouis croyant encore les voir

Sachant que jamais plus vous ne serez le même

Même si vous ne devez plus jamais les revoir

Дүниенің таңындай сұлу жандар бар

Жоғалған махаббат сияқты жүректі жаралар

Олар біздің өліп жатқан өмірімізге жарқырайды

Көтерілген күн ескі түнді сөндіргендей

Олардың денесі қылыштың талғампаздығы мен өткірлігіне ие

Сондай-ақ мөлдірлік және гауһар тастың жарқырауы

Олардың ең кішкентай күлкісі - арманның рақымы

Олардың жарқырауы аспан жарығынан да тәтті

Олардың періште бетінде әлі балалық шақ

Олардың қастары ауырлық ауасымен шымырлайды

Олардың қыңыр маңдайының артында ымырасыздық оты жанып тұр

Ал олардың мөлдір көзқарастарында шындық жанады

Сен олардың алдында мыңжылдықтардың салмағын көтеріп жүрсің

Сіздің барлық өткен өміріңіз сізге салмақ түсіреді

Жылдардың батпағында қабағың жабылады

Сен өзіңнен-өзің балшық шашып жүрсің

Бірақ олардың қолындағы құсы сіздің қолыңызға қонады

Ластану сезімі бірден жоғалады

Ішіңізде бір нәрсе ауысып, түрленеді

Шашыңыздың астында жұлдыз жарқырайды

Міне, жүрегіңде сызат бар

Міне, сенің ішіңде түрменің қабырғасы жарылып жатыр

Терезе басқа табиғатқа ашылады

Поэтикалық күн басқа көкжиектерді алтын жалататын жерде

Содан олар таңды тақия сияқты киіп кетеді

Сіз оларды көруге әлі де сенесіз

Ешқашан бұрынғыдай болмайтыныңызды білу

Тіпті оларды енді ешқашан көрмесеңіз де