Я привык бродить один - Воскресение

Я привык бродить один

И смотреть в чужие окна

В суете немых картин

Отражаться в мокрых стеклах.

Мне хотелось бы узнать,

Что вас ждет и что тревожит

Ваши сны, и вот опять

Приходит ночь,

И день напрасно прожит

Мы устали от потерь,

А находим слишком редко.

Мы скитались, а теперь

Мы живем в хрустальных клетках.

И теперь чужая радость

Не осушит наших слез,

И нам осталось

Только ждать, какая малость,

Звать того, кто не придет.

Трудно ждать, судьбе не веря.

Все стерпеть еще труднее

Зажгите свет, откройте двери,

Быть может мы еще успеем.

Быть может мы еще услышим,

Как стучат сердца,

И я из дома вышел

И увидел, я один,

И только свет на крышах

И я бежал из ледяного плена.

Слишком мало на земле тепла.

Но я не сдался, я солдат вселенной

В мировой войне Добра и Зла.

И я обрушу кучу жгучих молний

В этот мир молчания и зла,

А на земле, как всегда

То зима, то весна.

Мен жалғыз қыдыруға үйренгенмін

Және басқа адамдардың терезелеріне қараңыз

Үнсіз суреттердің қарбаласында

Ылғал көзілдіріктерде шағылысқан.

Мен білгім келеді

Сізді не күтіп тұр және сізді не алаңдатады

Сіздің армандарыңыз және тағы да осында

Түн келеді

Ал күн босқа өтеді

Біз шығыннан шаршадық

Ал біз оны өте сирек кездестіреміз.

Біз қыдырдық, енді

Біз кристалдық жасушаларда өмір сүреміз.

Ал енді біреудің қуанышы

Көз жасымызды құрғатпайды,

Ал біз қалдық

Күте тұрыңыз, аздап

Келмейтінді шақырыңыз.

Тағдырға сенбей, күту қиын.

Бәріне шыдау қиынырақ

Шамдарды қосыңыз, есіктерді ашыңыз

Мүмкін, біз әлі де жасай аламыз.

Мүмкін еститін шығармыз

Жүректер қалай соғады

Ал мен үйден шықтым

Ал мен жалғыз қалғанымды көрдім

Және тек төбелерде жарық

Ал мен мұз тұтқынынан құтылдым.

Жер бетінде тым аз жылу.

Бірақ мен мойымадым, мен ғаламның сарбазымын

Жақсылық пен зұлымдықтың дүниежүзілік соғысында.

Мен жанып тұрған найзағайдың шоғын түсіремін

Осы тыныштық пен зұлымдық әлеміне,

Жерде, әдеттегідей

Не қыс, не көктем.