Встреча - Виктор Луферов

Ну, здравствуй, солнцем залитый перрон.

Я прибыл в счастья своего столицу.

Пусть катится обратно мой вагон

Туда, куда уж мне не взвратиться.

Я налегке сбежал из той страны,

Где не хватало мне и воздуха и солнца,

Где песни так тоскливы и темны,

Как взгляд на мир сквозь пыльное оконце.

А здесь шел дождь, и дышится легко,

И на асфальте черном нежно лужи тают.

И в поволоке даль, но видно далеко,

И в облаках влюбленные летают.

Горсть редких слов в шкатулке — весь мой скарб.

В моей руке — один цветок легко ранимый.

И как твердит молитву беглый раб,

О, так твое твержу, любовь, я имя.

Я все сменял на твой свободный плен.

О возвращении не может быть и речи.

И ты виновницей чудесных перемен

В крылатом платье мне летишь навстречу.

Сәлеметсіз бе, күн сәулесі түсетін платформа.

Мен Астанамның бақытына келдім.

Менің вагоным артқа бұрылсын

Мен қайтып бара алмайтын жерге.

Мен сол елден нұрға бөлендім

Маған ауа да, күн де ​​жетіспейтін,

Әндер соншалықты мұңды және қараңғы қайда

Дүниеге шаң басқан терезеден қарау сияқты.

Мұнда жаңбыр жауды, тыныс алу оңай,

Ал қара асфальтта шалшықтар ақырын ериді.

Алыстан, бірақ сіз алысты көре аласыз,

Ал ғашықтар бұлттарда ұшады.

Қораптағы бір уыс сирек сөздердің бәрі менің заттарым.

Қолымда бір гүл, оңай осал.

Ал қашқан құл дұға еткенде,

О, мен сенікі деймін, махаббат, мен есіммін.

Мен сенің еркін тұтқының үшін бәрін айырбастадым.

Қайтару туралы сөз болуы мүмкін емес.

Ал сіз ғажайып өзгерістерге кінәлісіз

Қанатты көйлекпен сен маған қарай ұшып барасың.