На ночных кустах - Юлий Ким

На ночных кустах ветки трогая,

Выхожу один да на дорогу я.

Темнота кругом несусветная,

Замолчала ночь беспредметная.

Что ж ты, ночь, молчишь, не шевелишься,

На взаимную любовь не надеешься?

Распускается сирень за заборами,

Псы голодные орут за которыми.

Не решу никак незадачу я:

Отчего у собак жизнь собачая?

Знать хозяин их хуже Каина,

Убежать бы им от хозяина,

От хозяина — злого жадины,

Не зазря же им клички дадены!..

Эх, душа моя косолапая,

Ты чего болишь, кровью капая,

Кровью капая в пыль дорожную?

Не случится со мной невозможное!

Без любви прожить не получится,

А зазря любить — только мучиться…

Не смотри ж ты, ночь, исподлобия,

Злого недруга наподобие,

Не смотри ж ты, ночь, не подглядывай,

За мою судьбу не загадывай!

Түнгі бұталарда бұтақтарға тиіп,

Мен жалғыз және жолға шығамын.

Айнала қараңғылық,

Түн үнсіз қалды.

Ал, сен, түн, үндеме, қозғалма,

Сіз өзара сүйіспеншілікке үміттенбейсіз бе?

Шарбақтардың артында сирень гүлдейді,

Олардың артынан аш иттер айғайлайды.

Мен мәселені ешқандай жолмен шешпеймін:

Неліктен иттерде иттік өмір бар?

Қожайындарын білу Қабылдан да жаман,

Олар иесінен қашады,

Иеден - зұлым ашкөз,

Оларға лақап аттардың берілуі бекер емес! ..

О, менің жаным ебедейсіз,

Неге ауырып, қан тамып жатырсың,

Жолдың шаңына қан тамшы ма?

Мен үшін мүмкін емес нәрсе болмайды!

Махаббатсыз өмір сүру мүмкін емес

Ал сүю бекер - тек азап шегу ...

Қарама, сен, түн, мұңайып,

Жаман жау сияқты

Қарама, түн, қарама,

Менің тағдырымды болжамаңыз!