Beaumont Rag - Woody Guthrie

Allen Ginsberg: How’d you people live out there in Oklahoma?

Did you live

pretty well?

Woody Guthrie: Well, uh…

AG: Have enough to eat?

And a place to sleep?

How was it?

WG: I don’t know, Allen.

To start with, I was a little bit different from…

I wasn’t in the class that John Steinbeck called the «Okies» because cause my

dad, to start with, was worth about thirty-five or forty thousand dollars and

he had everything hunky dory.

Then he started to have a little bit of bad luck;

in fact, our whole family had a little bit of it.

I don’t know whether it’s

worth talking about or not.

I never do talk it much.

But then this six-bedroom

house burned down that I told you about, just a day or two after it was built.

It was supposed to be one of the biggest, finest in that whole country.

Well right after that, my fourteen-year-old sister either set herself afire or

caught afire accidentally.

There’s two different stories got out about it.

In a way, she was having a little difficulty with her schoolwork,

and she had to stay home and do some work, and she caught afire while she was

doing some ironing that afternoon on the old kerosene stove.

It was highly

unsafe and highly uncertain in them days, and this one blowed up,

caught her afire and she run around the house about twice before anybody could

catch her.

Next day, she died.

And my mother, that was a little bit too much

for her nerves or something.

I don’t know exactly how it was.

But anyway,

my mother died in the insane asylum of Norman, Oklahoma.

Then, about that same

time, my father mysteriously, for some reason or another, caught afire.

There’s a lot of people who say he set hisself afire.

They say that he caught

afire accidentally.

I always will think that he done it on purpose because he’d

lost all his money, lost his hog ranch.

He used to raise some of the best

Poland, China, pure-blood hogs in that whole country and had something proud to

work for and felt like that he was part of the world and that he was doing some

good and working hard and hauling up brothers and sisters.

I got another sister

and two brothers, and they all felt pretty good until all these things happened

and they found theirselves scattered.

All us kids had to scatter out and be

adopted to different families.

I lived with a family of people who was eleven

of us.

We lived in a little two-room shack.

I lived with these people several

years.

Their name was Sam White and his family and he still lives within about

a half a block of the same old house that he lived in in them days.

And in the old house with eleven of us sleeping in two rooms, why,

we had two or three beds, you know, and so we’d sleep, some of us at the head

and some of us at the foot.

And had everybody’s feet and everybody’s faces,

you know how that is.

Then after that, I don’t know.

I kinda took to the road.

I hit the road one day, the first day that I ever hit the highway,

to be what’s called a ramblin' man, or a hobo, or a tramp.

It was in 1927…

AG: How old were you then?

WG: At that time, I was about seventeen years old

AG: What caused you to leave on that particular day, at that particular time?

Do you remember?

Or is it something you don’t want to talk about?

WG: Well, I was adopted then by another family of people that had a little more

money and a little more everything, and was members of the very high and

important lodges around over town, and they said it was a pity that so many of

us had to live the way we did and not know where our next bite was coming from.

So they said that in order to relieve me and the suffering of this family too

that I was living with that they’d take me up to their house and I could live

with them.

So I went up and lived with them, and they had a little old bantam

hen.

It sat upon that icebox and roosted out there like she owned that whole

part of town and my job, mainly, while I was living with that family of people,

was to keep track of that cursed bantam hen.

I’d have to go find her eggs,

where she’d laid the egg, what time of day she’d laid the egg, bring the egg

in;

I’d sort the egg, lay the egg up, tell the lady about the egg,

then go show her the hen, and then she’d go out and pet the hen.

And then when night’d come again I’d have to go get the hen again and set her

above the icebox to where she could be safe from all harm.

And I used to carry

her hay fourteen blocks across town from a table in a tall sack.

I’d have to make a trip or two every month, by George, to get that hay for the

bantam hen.

So I thought well, hell’s bells, rather than be a chambermaid to a

bantam hen, ladies and gentlemen, I’m gonna take to the highways.

So I went to Galveston, Texas.

Went down to see the Gulf of Mexico and the

ocean and all such stuff as that.

And also, I knew some people down there and

pulled figs in all them orchards down in that country and helped drill water

wells and irrigated strawberries and helped a carpenter down there to tear down

a whole bunch of houses and post a bunch of land off.

And at that time,

I was about eighteen

Аллен Гинсберг: Оклахомада сіз қалай өмір сүрдіңіз?

өмір сүрдің бе

өте жақсы?

Вуди Гутри: Жарайды...

AG: Тамақ жейтін болды ма?

Ал ұйықтайтын орын бар ма?

Ол қалай болды?

WG: Мен білмеймін, Аллен.

Бастау үшін мен аздап басқаша едім ...

Мен Джон Стейнбек «Okies» деп атаған сыныпта болмадым, себебі менің

Әкемнің құны шамамен отыз бес немесе қырық мың доллар болды және

оның барлығы тым ауыр болды.

Содан кейін ол сәл сәтсіздікке  бола бастады;

шын мәнінде, біздің бүкіл отбасымызда бұл аз.

Мен болмайтынын білмеймін

айтуға тұрарлық немесе жоқ.

Мен бұл туралы ешқашан көп сөйлемеймін.

Бірақ содан кейін бұл алты бөлмелі

Мен сізге айтқан үй салынғаннан кейін бір-екі күннен кейін өртенді.

Бұл бүкіл елдегі ең үлкен, ең жақсы тастардың бірі болуы керек еді.

Осыдан кейін менің он төрт жасар әпкем не өзін өртеп жіберді, не

байқаусызда өртеніп кетті.

Бұл туралы екі түрлі әңгіме бар.

Жолда ол мектеп жұмысымен біршама қиын болды,

ол үйде қалып, біраз жұмыс істеуге мәжбүр болды және ол болған кезде өртеніп кетті

сол күні түстен кейін ескі керосин пешінде үтіктеп жатырмын.

Бұл жоғары болды

Қауіпсіз және өте белгісіз күндер, және бұл жарылып кетті,

оны өртенді және ол ешкім жасай алмай тұрып үйді екі рет айналып жүгірді

оны ұста.

Келесі күні ол қайтыс болды.

Ал анам, бұл сәл артық болды

оның нервтері немесе бір нәрсе үшін.

Мен оның қалай болғанын білмеймін.

Бірақ бәрібір,

менің анам Оклахома штатындағы Норманның жындыханасында қайтыс болды.

Содан кейін, дәл сол туралы

Әкем белгілі бір себептермен немесе басқа себептермен жұмбақ отқа оранды.

Ол өзін-өзі өртеп жіберді дейтіндер көп.

Олар оны ұстады дейді

кездейсоқ жанып кетті.

Мен әрқашан ол мұны әдейі жасады деп ойлаймын, өйткені ол

барлық ақшасынан айырылды, шошқа фермасынан айырылды.

Ол ең жақсылардың біразын өсіретін

Польша, Қытай, бұл елде таза қанды шошқалар бар және мақтан тұтатын

үшін жұмыс істеп, өзін әлемнің бір бөлшегі ретінде сезінді және кейбір нәрселермен айналысады

жақсы, тынбай жұмыс істеп, бауырлар мен әпкелер сүйеу.

Менің басқа әпкем бар

және екі ағайынды, және осының бәрі болғанша бәрі жақсы сезінді

және олар шашырап кетті.

Балалардың бәрі шашылып, болуымыз керек еді

әртүрлі отбасыларға                             |

Мен он бір жастағы адамдар отбасында тұрдым

 бізден.

Біз екі бөлмелі шағын лашықта тұрдық.

Мен осы адамдармен бірге бірнеше рет тұрдым

жылдар.

Олардың аты-жөні Сэм Уайт және оның отбасы және ол әлі де шамамен осы жерде тұрады

сол кезде ол тұрған ескі үйдің жарты блогы.

Ескі үйде он бір адам екі бөлмеде ұйықтап жатырмыз, неге?

Бізде екі немесе үш төсек болды, сондықтан біз ұйықтайтынбыз, кейбіреулеріміз басында

ал кейбіреулеріміз табанда.

Әркімнің аяғы мен жүзі болды,

мұның қалай екенін білесіз.

Содан кейін мен білмеймін.

Мен жолға түстім.

Мен жолға бір күн, бірінші күні тас жолға шықтым,

Рамблин адамы немесе хобо немесе трампий деп аталады.

Бұл 1927 жылы…

А.Г.: Ол кезде қанша жаста едіңіз?

WG: Мен ол кезде он жеті жаста едім

AG: Белгілі бір күні, сол уақытта кетуіңізге не себеп болды?

Сенің есіңде ме?

Немесе сіз айтқыңыз келмейтін нәрсе ме?

WG: Мен                                             

ақша және одан да көп нәрсе, және өте жоғары және мүшелері болды

Қалада маңызды үйлер, және олар бұл өте өкінішті деп айтты

Біз жасаған жолымызды өмір сүруге тура келді және біздің келесі тістеуіміз қайдан шыққанын білмеуі керек еді.

Олар мені                                                                                                                                                                                                                 �

Мен олармен бірге тұрдым, олар мені үйіне апарады, мен тұра аламын

олармен бірге.

Сондықтан мен олармен бірге тұрып, олармен бірге тұрдым да, оларда кішкентай Бантам болды

тауық.

Ол сол мұз жәшігінің үстіне отырды да, оның меншігіндей болды

Қаланың және менің жұмысымның бір бөлігі, негізінен, мен сол адамдармен бірге тұрдым,

сол қарғыс атқан бантам тауықтың қадағалап отыруы керек еді.

Маған оның жұмыртқаларын                                                                                                                            керек 

ол жұмыртқаны қайда қойды, жұмыртқаны тәуліктің қай мезгілінде қойды, жұмыртқаны әкеліңіз

ішінде;

Мен жұмыртқаны сұрыптаймын, жұмыртқаны саламын, әйелге жұмыртқа туралы айтып беремін,

сосын барып, оған тауықты көрсетіңіз, содан кейін ол шығып, тауықты еркелетеді.

Содан кейін түнде қайтадан келіп, тауықты қайтадан алып, оны орнатқым келеді

мұз жәшігінің үстінде ол барлық                                     барлы›› за›››тан

Ал мен көтеретінмін

оның пішені қаланың арғы жағындағы биік қаптағы үстелден он төрт блок.

Мен ай сайын немесе екі ай сайын, Джордж, сол шөпті алу үшін болар едім

тауық тауық.

Сондықтан мен жақсы деп ойладым, тозақ қоңыраулар

Тауық, ханымдар мен мырзалар, мен магистральдарға барамын.

Сондықтан мен Галвестонға, Техасқа бардым.

Мексика шығанағы мен теңізді көру үшін төмен түсті

мұхит және сол сияқты бәрі.

Сондай-ақ, мен ол жерде кейбір адамдарды білдім

сол елдегі барлық бақтарда інжірді жұлып, су бұрғылауға көмектесті

құдықтарды және суармалы құлпынайларды жинап, сол жердегі ұстаға  жыртуға  көмектесті

бір топ  үй         және                                топтама  жер  топтамасын  жариялаңыз.

Ал сол кезде,

Мен он сегіз жаста едім