Дом - Вячеслав Ковалёв

Этот дом дышал тобой

И хранил твое тепло.

Как-то все само собой

Сквозняками унесло,

Растащило по углам,

Разметало в пух и прах…

И с обидой пополам

Поселился в доме страх.

А потом была зима.

Дом качался на ветру,

От тоски сходил с ума,

Все твердил: «Умру, умру».

Лифт взмывал на этажи…

Стены были так тонки,

И вонзались, как ножи,

Посторонние звонки.

А еще была мечта,

Что однажды ты придешь.

Разным прочим не чета

Дом, в котором ты поймешь,

Что дышал одной тобой

И хранил твое тепло

Как-то так, само собой.

Впрочем, это и спасло.

Бұл үй сізге дем берді

Және сізді жылытады.

Әйтеуір бәрі өздігінен жүреді

Жобалар алып кетті

Бұрыштардың айналасына таратыңыз

Қатты сыпырылды...

Және жартысы ренішпен

Үйге қорқыныш орнады.

Содан кейін қыс болды.

Үй желмен теңселді

Сағыныштан жынды болдым,

«Өлемін, өлемін» деп жүре берді.

Лифт еденге көтерілді ...

Қабырғалары өте жұқа болды

Және пышақ сияқты пышақтады

Сыртқы қоңыраулар.

Және бір арман болды

Бір күні келерсің.

Басқалары сәйкес келмейді

Сіз түсінетін үй

Бұл тек сені ғана дем алды

Және жылуыңызды сақтады

Мұндай нәрсе, әрине.

Дегенмен, бұл айла жасады.