Зимний романс - Владимир Пресняков

Пролетев по свету, долгий путь бесцельный.

Обернулись ветры песней колыбельной.

Вьюгу усыпили во дворах окрестных,

И в снегах застыли, в белых, тесных.

Путь, на небе, Млечный, звездами исколот,

С тишиной повенчан мой любимый город.

На проспектах белых улеглись метели,

Засыпая в снежных колыбелях.

Между серых зданий мир качнется зыбкий,

И в воспоминаниях – девочка со скрипкой.

Музыка за нею тихо проплывает,

На ветвях деревьев тает, тает.

Сны зима застала, в переулках этих,

Фонари устало в ночь слепую светят.

Потерялось время в холоде бездомном,

Засыпая на стекле оконном.

Под луной проходя,

И ловя снежинки рукой,

Я вдыхаю ночь декабря,

После долгой разлуки с тобой…

Бүкіл әлем бойынша ұшу, ұзақ, мақсатсыз сапар.

Желдер бесік жырына айналды.

Айналадағы аулаларда боран ұйықтап қалды,

Және олар қарда, ақ, тығызда қатып қалды.

Аспандағы жолды, Сүтті жолды жұлдыздар теседі,

Тыныштықпен менің сүйікті қалам үйленді.

Ақтардың даңғылдарында боран басылды,

Қарлы бесікте ұйықтап кету.

Сұр ғимараттардың арасында әлем тұрақсыз тербеледі,

Ал менің есімде – скрипка ұстаған қыз.

Музыка оның артында тыныш қалқып тұрады,

Ағаштардың бұтақтарында ериді, балқиды.

Бұл аллеяларда қыс түсті армандар,

Соқыр түнде шамдар шаршап жарқырайды.

Үйсіз суықта уақыт жоғалтты

Терезе әйнегінде ұйықтап қалу.

Айдың астынан өту

Қар ұшқындарын қолыммен ұстау,

Желтоқсан түнінде дем аламын

Сізден ұзақ уақыт алыста болған соң...