Нужно проснуться - Виконт

Я видел сон о тёмных днях, и свет

Не мог найти к людским сердцам дорогу

И вдруг, проснувшись, мне пришел ответ

Что я не сплю, и в этот сумрак

сон пришёл за мной.

И этот сон открыл мне свой секрет,

Добавив в чашу горсть любви и крови.

Он рассказал о том, что больше нет

Отпора злу и человек

забыл, что он герой.

Нет!

Наша мощь не ушла ни куда

Боль, яркий свет, кровь и вода

Ветер и гром святы всегда

В наших сердцах.

Нет!

Наша мощь — стихия огня,

Молнии бьют в спину врага

Мы не умрём, мы навсегда.

Нужно проснуться!

И шепчет сон, вам не раскрыть глаза,

И правда дней дана теперь не многим

Героев нет, не будет никогда

И род людской забыл про долг

Он занят лишь собой.

Вещает сон: «Я видел города,

Где лучших жгли, и жизнь лишали воли

Зачем вам свет, здесь жрут самих себя?

Ещё лишь миг и мой триумф

над миром вознесёт».

Қараңғы күндер мен жарықты армандадым

Адамдардың жүрегіне жол таба алмады

Кенеттен оянып, мен жауап алдым

Мен ұйықтамаймын және бұл ымыртта

маған ұйқы келді.

Бұл түс маған сырын ашты,

Тостағанға бір уыс махаббат пен қан қосу.

Ол енді жоқ екенін айтты

Жамандық пен адамды тойтар

Оның батыр екенін ұмыттым.

Жоқ!

Біздің күш ешқайда кеткен жоқ

Ауырсыну, жарқын жарық, қан және су

Жел мен найзағай әрқашан қасиетті

Біздің жүрегімізде.

Жоқ!

Біздің күшіміз - от элементі,

Жаудың арқасына найзағай түседі

Біз өлмейміз, мәңгіміз.

Ояну керек!

Арман сыбырлайды, көзіңді аша алмайсың,

Ал күндердің шындығы қазір көпке берілмейді

Батырлар жоқ, болмайды да

Ал адамзат баласы қарызды ұмытты

Ол тек өзімен ғана айналысады.

Бір арман: «Мен қалаларды көрдім,

Ең жақсысы өртеніп, өмір еріксіз қалған жерде

Жарық не үшін керек, олар мұнда өздерін жеп жатыр?

Бір сәт және менің жеңісім

дүниеден жоғары көтерілу».