Манфред - Виконт

Очень странно,

Отчего не дует ветер.

Неустанно

Я шепчу: «За всё в ответе

Я не устану никогда,

Я… я на стыке тьмы и дня.»

Ураганным

Вихрем сжёг любовь нелепо,

Столь желанным

Было выбить власть у неба…

Я не устану умолять,

Я продолжаю гибель звать.

Выбросит силой из сна

Хватка холодных когтей.

Сила моя против нас,

Жизнь не вернётся за ней.

Кто я — исчадие зла,

Демон из каменных стен

Или бессмертный дурак,

Узник любовных страстей.

В круговерти

Я хлестал бичом из мрака,

Духи смерти

Подчинялись мне без драки,

Но отчего же мир так мал…

Вновь я нашёл и потерял.

Өте қызық,

Неліктен жел соқпайды?

тынымсыз

Мен сыбырлаймын: «Жауапта бәрі үшін

Мен ешқашан шаршамаймын

Мен... қараңғылық пен күннің түйіскен жеріндемін».

Дауыл

Күлкілі құйын өртеген махаббат

солай қалаған

Бұл аспаннан күш түсіру болды ...

Мен қайыр сұрауды тоқтатпаймын

Мен өлімді қайталаймын.

Ұйқыдан күшпен шығару

Суық тырнақтарды ұстау.

Менің күшім бізге қарсы

Ол үшін өмір қайтып келмейді.

Мен кіммін – зұлымдық жауыз,

Тас қабырға жын

Немесе өлмейтін ақымақ

Махаббат құмарлықтарының тұтқыны.

Құйында

Мен қараңғыдан қамшымен қамшыладым,

Өлім рухтары

Маған ұрыспай мойынсұн

Бірақ әлем неге сонша кішкентай...

Қайта таптым, жоғалдым.