Чего ты ждёшь? - Ундервуд

Передо мной портрет мужчины средних лет;

Когда он чокается с зеркалом, оно кричит в ответ:

«Скажи мне, если не секрет, чего ты ждёшь?»

Горячие, как воск;

холодные, как ртуть,

Мы поменяемся местами с тобой когда-нибудь,

Скажи мне, только не забудь: «Чего ты ждёшь?»

Мы некто и никто, и мыслей Шапито,

И всё стоит в прихожей вешалка, на вешалке — пальто,

Скажи мне, я же всё о том, чего ты ждёшь?

И кофе по утрам, и писем больше нет,

Мы заживём с тобой, как раны, забудем этот бред,

Скажи мне, мы же тет-а-тет, чего ты ждёшь?

Живёшь без берегов, без музыки и слов,

И стал до неба путь короче, и твёрже стала кровь.

Скажи мне, это же любовь.

Чего ты ждёшь?

И если нет оков, и к чёрту якоря,

Так покажи в календаре мне день, прожитый не зря,

Скажи мне, в листьях ноября чего ты ждёшь?

Менің алдымда орта жастағы адамның портреті;

Көзілдірікті айнамен тықылдатқанда, ол айқайлайды:

«Айтыңызшы, құпия болмаса, не күтіп тұрсыз?

Балауыз сияқты ыстық;

сынап сияқты суық

Біз сенімен бір күні орын ауыстырамыз,

Айтшы, тек ұмытпа: «Нені күтіп тұрсың?».

Біз біреуміз және ешкімміз және Шапитоның ойлары,

Барлығы дәліздегі ілгіште, ілгіште - пальто,

Айтыңызшы, мен сізді не күтіп тұрсыз?

Таңертең кофе, әрі хаттар жоқ,

Біз сенімен жаралар сияқты емделеміз, бұл бос сөзді ұмыт,

Айтыңызшы, біз тете-а-тетеміз, не күтіп тұрсыз?

Сіз жағасыз, музыкасыз және сөзсіз өмір сүресіз,

Аспанға барар жол қысқарып, қан қатая түсті.

Айтыңызшы, бұл махаббат.

Сіз не күтіп тұрсыз?

Ал егер бұғаулар болмаса және зәкірлері бар тозаққа,

Сондықтан маған күнтізбеде бос өткен күнді көрсетіңіз,

Айтшы, қараша жапырақта, не күтіп тұрсың?