Пастух - Тимур Муцураев

Костер догорел и звезды тускнеют

И ждет впереди нас дорожная пыль

Проносятся годы и люди стареют,

Но не забывают старинную быль

Жил в странах далеких, средь гор жил высоких

Молоденький парень пастух

Он жил в деревеньке играл на свирели

Играл аж захватывал дух

когда он играл все кругом замирали

лишь слышно как звуки льются нежным ручьём

о том пастушке уже многие знали

И вот он предстал пред самим королем

Он долго играл лилась музыка нежно

Как будто бы в небе летят журавли

Они улетают, они тихо плачут

По щекам царя слезы вдруг потекли.

О, чудный пастух, будешь жить в моем замке

И целыми днями мне будешь играть,

Ты будешь в достатке, ты будешь как в сказке,

И больше заботы не будешь ты знать.

О, добрый король, за заботу спасибо,

Но мне лишь по сердцу свободная жизнь,

Люблю свои горы, деревья и звезды,

Без них мне и дня не прожить.

Король рассердился: «Как смеешь пастух ты,

Как смеешь желание мое отклонить?

Схватите его и в оковы закуйте,

В темнице сырой теперь будешь ты жить!»

А утром чуть свет королю доложили,

Что умер пастух, умер он от тоски,

На холме лесном пастуха схоронили,

А рядом к нему положили цветы.

Костер догорел и звезды тускнеют,

И ждет впереди нас дорожная пыль,

Проносятся годы и люди стареют,

Но не забывают старинную быль.

О, старый король, не мало ты прожил,

Но истинны старой понять ты не смог,

Ведь певчая птица, коль пела на воле,

В плену никогда не споет…

Өрт сөніп, жұлдыздар сөніп барады

Алда бізді жол шаңы күтіп тұр

Жылдар өтіп, адамдар қартаяды

Бірақ ескі оқиғаны ұмытпаңыз

Алыс елдерде өмір сүрген, биік таулардың арасында өмір сүрген

Жас қойшы

Ол ауылда тұрып, сыбызғыда ойнайтын

Қазірдің өзінде таң қалдыратын ойнады

ол айналасындағылардың барлығын ойнаған кезде қатып қалды

тек жұмсақ ағынмен ағып жатқан дыбыстарды естисіз

Көпшілік бұл шопан туралы бұрыннан білетін

Сөйтіп ол патшаның алдына келді

Ол ұзақ ойнады, әуен ақырын естілді

Аспанда тырналар ұшып бара жатқандай

Олар ұшып кетеді, олар ақырын жылайды

Кенет патшаның көзінен жас ағып кетті.

О, керемет қойшы, сен менің сарайымда тұрасың

Ал сен мен үшін күні бойы ойнайсың,

Мол боласың, ертегідегідей боласың,

Ал сіз бұдан артық уайымдарды білмейсіз.

О, жақсы патша, уайымдағаныңызға рахмет,

Бірақ маған тек еркін өмір ұнайды,

Мен тауларымды, ағаштарымды және жұлдыздарымды жақсы көремін

Мен оларсыз бір күн де ​​өмір сүре алмаймын.

Патша ашуланып: «Қойшы?

Қалайша менің тілегімнен бас тартасың?

Оны ұстап алып, бұғаулаңыз,

Енді дымқыл зынданда өмір сүресің!».

Таңертең патшаға аздаған жарық хабар келді.

Қойшы өлді, сағыныштан өлді,

Олар бақташыны орман төбесінде жерледі,

Оның жанына гүл шоқтары қойылды.

От жанып, жұлдыздар сөніп барады,

Алда бізді жол шаңы күтіп тұр,

Жылдар өтіп, адамдар қартаяды

Бірақ ескі оқиғаны ұмытпаңыз.

О, қарт патша, сіз көп өмір сүрдіңіз,

Ескі шындықты түсіне алмадың,

Әнші құс, табиғатта сайраса,

Тұтқында ол ешқашан ән айтпайды...