She was the Universe - The Ocean

«Man is weaker and baser by nature than Thou hast believed him!

By showing him so much respect, Thou didst, as it were, cease to feel for him,

for Thou didst ask too much from him — Thou who hast loved him more than

Thyself?

Respecting him less, Thou wouldst have asked less of him.

That would have been more like love, for his burden would have been lighter.»

I had a dream which was not all a dream

The sun was extinguished

And the stars wandered darkling in space

Rayless, and pathless

And the icy Earth swung blind and blackened in the moonless air

And men forgot their passions in the dread

Of this their desolation;

And all hearts were chilled into a selfish prayer for

light: They did live by watchfires

And the thrones of crowned kings

Habitations of all things which dwell

Were burnt for beacons

Oh Lord, I lack the strength

To turn and leave you

There’s no confidence

In my hesitation

Happy were those who dwelt in the eye of the volcanoes

Their mountain-torch: A fearful hope was all the world contained

Forests were set on fire

But hour by hour they fell and faded

The crackling trunks extinguished with a crash — And all was black

The brows of men by the despairing light wore an unearthly aspect

The flashes fell upon them;

Some lay down and hid their eyes

And some did rest

Their chins upon their clenched hands, and smiled

And vipers crawled

And twined themselves among the multitude

Hissing, but stingless

They were slain for food

A meal was bought with blood

And each sate apart

Gorging himself in gloom: No love was left

«Адамның жаратылысы сен сенгеннен де әлсіз және нашар!

Оған үлкен құрмет көрсете отырып, сен оған деген сезімін қалдырдың,

Өйткені сен одан тым көп сұрадың — Сен оны артық жақсы көрдің

Өзің?

Оны аз құрметтесеңіз, сіз одан аз сұрар едіңіз.

Бұл махаббатқа көбірек ұқсайтын еді, өйткені оның жүгі жеңілірек болар еді».

Менің арманым бар еді, ол арман емес

Күн сөнді

Ал жұлдыздар кеңістікте күңгірттеніп кетті

Жарықсыз және жолсыз

Мұзды Жер айсыз ауада соқыр болып, қарайып кетті

Ал ерлер қорқынышта өздерінің құмарлықтарын ұмытты

Бұл олардың қаңырап қалуы;

Және барлық жүректер өзімшіл дұғаға айналды

жарық: олар отпен өмір сүрді

Тәж киген патшалардың тағылары

Барлық тіршілік ететін заттардың мекені

Маяктар үшін өртелді

Уа, Тәңірім, маған күш жетіспейді

Бұрылып, сізді қалдыру үшін

Сенім жоқ

Жанартаулардың көзінде өмір сүргендер бақытты еді

Олардың тау алауы: бүкіл әлем қорқынышты үміт болды

Ормандар өрттелді

Бірақ олар сағат сайын құлап, сөніп қалды

Шырылдаған діңдер қағып сөнді — Барлығы қара түсті

Үмітсіз нұрдың жанындағы ер адамдардың қастары бейтаныс көрініске ие болды

Жарқылдар оларға түсті;

Кейбіреулері жатып, көздерін жасырады

Ал кейбіреулері демалды

Олардың иектері қысылған қолдарында және күлді

Ал жыландар жорғалап жүрді

Көпшіліктің арасына қосылды

Ысылдаған, бірақ шаншусыз

Олар тамақ үшін өлтірілді

Қанмен тамақ сатып алынды

Және әрқайсысы бөлек отырды

Мұңайып: Махаббат қалмады