Востаннє - Таисия Повалий

У твоїх обіймах ніч пала, не здолає, а ні сон, а ні мла.

Жагою втіхи втомлені тіла, ця історія, як світ стара.

Завмирає все довкруг востаннє і любов вмирає ранком, як від ран.

Не дай вам Боже звідати хоч раз, зрозуміло все без зайвих слів.

Не жалію, що туман між нами ліг, цей туман з невиплаканих сліз.

Чим для тебе, любий мій, були наші ночі, зрозумієш серед злив у обіймах іншої

колись.

А я не благаю ніжності востаннє, не почуєш з уст моїх зітхання.

Мовчання — хрест тяжкий для двох, де легку розіп'яту любов я понесу одна.

Лиш здавалося, що ми одне, промайнемо крізь життя,

І не торкне нас гірка отрута забуття, ця історія, як світ стара.

Завмирає все довкруг востаннє і любов вмирає ранком, як від ран.

А я не благаю ніжності в останнє, не почуєш з уст моїх зітхання.

Құшағыңда түн түсті, жеңбейді, ұйқы да, жастық та.

Жұбату шаршаған денелерден шаршаған бұл әңгіме дүние сияқты ескі.

Айналадағының бәрі соңғы рет қатып қалады, ал махаббат жаралар сияқты таңертең өледі.

Құдай сақтасын бір рет болса да білсең, әрине бәрі сөзсіз.

Арамызға тұман түскеніне өкінбеймін, Төгілмеген көз жасы осы тұман.

Сен үшін біздің түндер қандай болды, жаным, басқаның құшағындағы жаңбырдың арасында түсінесің

бір рет.

Ал мен соңғы рет нәзіктік сұрамаймын, менің аузымнан күрсінгенді естімессің.

Тыныштық - екі адамға арналған ауыр крест, онда мен жеңіл айқышқа шегеленген махаббатты жалғыз көтеремін.

Біз өмірде жалғыз қалғандай көріндік,

Ал бізге ұмытудың ащы уы тимейді, бұл әңгіме дүниедей ескі.

Айналадағының бәрі соңғы рет қатып қалады, ал махаббат жаралар сияқты таңертең өледі.

Мен ақырында нәзіктікке жалынбаймын, менің аузымнан күрсінгенді естімейсіз.