The Harpy - Steve Von Till

There was a woman, and she was wise;

woefully wise was she;

She was old, so old, yet her years all told were but a score and three;

And she knew by heart, from finish to start, the Book of Iniquity.

There is no hope for such as I on earth, nor yet in Heaven;

Unloved I live, unloved I die, unpitied, unforgiven;

A loathed jade, I ply my trade, unhallowed and unshriven.

I paint my cheeks, for they are white, and cheeks of chalk men hate;

Mine eyes with wine I make them shine, that man may seek and sate;

With overhead a lamp of red I sit me down and wait

Until they come, the nightly scum, with drunken eyes aflame;

Your sweethearts, sons, ye scornful ones -- 'tis I who know their shame.

The gods, ye see, are brutes to me -- and so I play my game.

For life is not the thing we thought, and not the thing we plan;

And Woman in a bitter world must do the best she can --

Must yield the stroke, and bear the yoke, and serve the will of man;

Must serve his need and ever feed the flame of his desire,

Though be she loved for love alone, or be she loved for hire;

For every man since life began is tainted with the mire.

And though you know he love you so and set you on love’s throne;

Yet let your eyes but mock his sighs, and let your heart be stone,

Lest you be left (as I was left) attainted and alone.

From love’s close kiss to hell’s abyss is one sheer flight, I trow,

And wedding ring and bridal bell are will-o'-wisps of woe,

And 'tis not wise to love too well, and this all women know.

Wherefore, the wolf-pack having gorged upon the lamb, their prey,

With siren smile and serpent guile I make the wolf-pack pay --

With velvet paws and flensing claws, a tigress roused to slay.

One who in youth sought truest truth and found a devil’s lies;

A symbol of the sin of man, a human sacrifice.

Yet shall I blame on man the shame?

Could it be otherwise?

Was I not born to walk in scorn where others walk in pride?

The Maker marred, and, evil-starred, I drift upon His tide;

And He alone shall judge His own, so I His judgment bide.

Fate has written a tragedy;

its name is The Human Heart.

The Theatre is the House of Life, Woman the mummer’s part;

The Devil enters the prompter’s box and the play is ready to start

Бір әйел болды, ол дана болды;

ол өте дана болды;

Ол кәрі еді, соншалықты кәрі еді, бірақ оның жасы бір-үш ұпай ғана болды;

Және ол «Заңсыздық кітабын» басынан бастап жатқа білетін.

Мен сияқтылар үшін жерде де, көкте де үміт жоқ;

Сүйіспеншіліксіз өмір сүремін, сүйіспеншіліксіз өлемін, аямаймын, кешірілмеймін;

Жиренген нефрит, мен өз саудамды жасаймын, қасиетті емес және қышылмаған.

Мен беттерімді бояймын, өйткені олар аппақ, болар жақтары жек көреді;

Көзімді шараппен нұрландырамын, адам іздеп, тойсын деп,

Үстімде қызыл шам жанып, өзімді отырғызып, күтемін

Олар келгенше, түнгі қоқыс, мас көздері жалындап;

Сүйіктілерің, ұлдарың, масқаралар, олардың ұяттарын мен білемін.

Көрдіңіз бе, құдайлар мен үшін жауыз, сондықтан мен өз ойынымды ойнаймын.

Өйткені өмір біз ойлаған нәрсе емес, біз жоспарлаған нәрсе емес;

Ал ащы дүниедегі әйел қолынан келгеннің бәрін жасауы керек --

Соққыға мойынсұнып, қамытқа шыдап, адамның еркіне қызмет ету керек;

Оның қажеттілігіне қызмет ету керек және әрқашан оның қалауының жалын жандыруы керек,

Оны жалғыз сүйгені үшін ұнатса да, жалдамалы болса да;

Әрбір адам өмір басынан бастап батпақпен ластанған.

Оның сізді жақсы көретінін және сізді махаббат тағына отырғызғанын білсеңіз де;

Көздерің оның күрсінгенін мазақ етсін, ал жүрегің тас болсын,

Сен (мен қалдым) қол жеткізіп, жалғыз қалмасын.

Махаббаттың сүйіспеншілігінен тозақ тұңғиығына дейін бір ғана ұшу,

Ал неке сақинасы мен қалыңдық қоңырауы - қасіреттің ерік-жігері,

Тым жақсы сүю ақылдылық емес, мұны барлық әйелдер біледі.

Сондықтан қасқыр үйірі қозыны, олжасын шағып,

Сирена күлімсіреуімен және жыланның айласымен қасқыр үйірмесін төлеймін --

Барқыт табандары мен ұшқыр тырнақтары бар жолбарыс өлтіруге  оянды.

Жас кезінде шынайы шындықты іздеп, шайтанның өтірігін тапқан адам;

Адамның күнәсының символы, адам құрбандығы.

Сонда мен ұятты адамды кінәлаймын ба?

Басқаша болуы мүмкін бе?

Мен басқалар мақтаншақ жүрген жерде мысқылмен жүру үшін туған жоқпын ба?

Жаратушы бұзды, мен зұлым жұлдыз болдым, Оның толқынына қарай бет алдым;

Өзінің үкімін Ол жалғыз өзі шешеді, сондықтан мен оның үкімін қолдаймын.

Тағдыр трагедия жазды;

оның аты Адам жүрегі.

Театр - бұл өмір үйі, әйелдің бөлігі;

Ібіліс суфтердің қорабына кіреді және ойын бастауға  дайын