Художник (Гвозди любви) - Собаки Качалова

Немодный художник рисует на вечном холсте

Немые картинки, что тотчас смывает вода.

Помнишь ли ты, как мы жадно хотели смотреть?

А еще ты клялась ему в вечной любви, уходя навсегда.

Мы были наивны и даже в чем-то чисты,

Ведь любовь не стреляла еще в нас распятьем дорог.

Мы легко засыпали, но наши страшные сны

Бежали за нами и, настигнув, терлись у ног.

А он не вбивал в стену гвозди, не вешал холсты,

Он молча отправился в даль, улыбаясь тебе,

А мы теряли в похмелье цветы и остатки любви

И шли в никуда, ведь туда собираются все.

Когда я вернусь к картинкам на мокром песке,

И вспомню все то, что уже решил позабыть,

Мне старые раны дадут новый знак о тебе,

И заноют в руках эти ржавые гвозди любви.

Сәнсіз суретші мәңгілік кенепте сурет салады

Суды бірден шайып кететін дыбыссыз суреттер.

Біз қалай асыға көргіміз келетіні есіңізде ме?

Ал сен оған мәңгілік сүйіспеншілікпен ант еттің, мәңгілікке кетіп қалды.

Біз аңғал, тіпті біршама таза болдық,

Өйткені, махаббат бізге әлі жолдардың крестімен оқталған жоқ.

Біз оңай ұйықтап қалдық, бірақ біздің қорқынышты армандарымыз

Олар артымыздан жүгіріп, бізді қуып жетіп, аяғымызды сипады.

Ол қабырғаға шегелер қадамады, кенептерді ілмеді,

Ол саған күлімдеп, үнсіз алысқа кетті,

Ал біз гүлдер мен махаббат қалдықтарын асықпай жоғалттық

Және олар ешқайда кетпеді, өйткені бәрі сонда барады.

Мен дымқыл құмдағы суреттерге оралғанда,

Мен ұмытамын деп шешкеннің бәрін есіме аламын,

Ескі жаралар маған сен туралы жаңа белгі береді,

Ал мынау тот басқан махаббат шегелері қолдарыңызда ауырады.